ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
(του Δημήτριου Μανού)
Σε πολλά κείμενά μου αναφέρομαι στον "ευνουχισμό" των παιδιών από τους γονείς τους, δηλαδή την σωματική ή/και σεξουαλική ή/και ψυχολογική κακοποίηση των παιδιών από τους ίδιους τους γονείς η οποία δημιουργεί αρνητικά αισθήματα στα θύματα και ευθύνεται για σχεδόν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας όπως αλκοολισμός, ναρκωτικά, πορνεία, βία κτλ. Ακόμα και για την ομοφυλοφιλία ευθύνεται. H λέξη "ευνουχισμός" είναι παρμένη από την φροϋδική ψυχανάλυση, αλλά είναι αδόκιμη και σημαίνει κανονικά μόνον ψυχοσεξουαλική κακοποίηση των παιδιών από τους γονείς τους ή τον έναν γονέα. Εγώ σε διάφορα κείμενά μου χρησιμοποιώ καταχρηστικά τον όρο και για σωματική και ψυχολογική καταπίεση. Συνήθως συμβαδίζουν με την ψυχοσεξουαλική καταπίεση, αλλά όχι πάντα.
Ο ευνουχισμός είναι χαρακτηριστικός στους Άγγλους όπου η οικογένεια συχνά είναι καταπιεστική και αδιάφορη και τα τέκνα έχουν "tantrum" και "frustration", δηλαδή θυμό και απογοήτευση αντίστοιχα, για τους γονείς τους ή τον ένα γονέα τους. Το πρόβλημα αφορά όλες τις κοινωνίες, αλλά ιδίως τις δυτικές όπου ο θεσμός της οικογένειας αντιμετωπίζει κρίση. Δεν είναι τυχαίο πως στην Αγγλία μόλις το 22% των μητέρων γαλουχούν τα βρέφη ως τον 6ο μήνα της ζωής τους. Αλλά και σε άλλες κοινωνίες οι μητέρες είναι εξίσου ανεύθυνες. Στην Ελλάδα συνάδελφός μου (ιατρός) βρήκε έπειτα από έρευνα ότι πολλές Ελληνίδες καπνίζουν κρυφά καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους! Πάντως, οι Ελληνίδες, σε αντίθεση με τις Αγγλίδες, κακομαθαίνουν υπερβολικά τα παιδιά τους. Η Ελλάδα είναι η μοναδική δυτική χώρα όπου τα παιδιά όχι μόνον μένουν με τους γονείς τους, αλλά συντηρούνται από αυτούς μέχρι τουλάχιστον την ηλικία των 30! Αργότερα, τα παιδιά δίνουν χρήματα στους γονείς τους, αν δεν τους έχουν κλείσει στο γηροκομείο!
Tο "ένστικτο" της ομοφυλοφιλίας που είναι γενικότερο, αφορά όλους τους ανθρώπους από την πρώιμη (!) παιδική τους ηλικία (συχνά και με τη μορφή της αιμομιξίας) και ενισχύεται από ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον όταν το παιδί "ευνουχίζεται", δηλαδή κακοποιείται ψυχικά, σωματικά και ίσως και σεξουαλικά. Στις αρχαίες εποχές (π.χ. Ελλάδα, Ρώμη) η ομοφυλοφιλία ήταν επιτρεπτή από την κοινωνία, εν αντιθέσει με την (εξαιτίας του χριστιανισμού και του Απ. Παύλου) ομοφοβική εποχή μας.
Στην Ελλάδα οι ομοφυλόφιλοι παίρνουν τρελόχαρτο (!) από τον ελληνικό στρατό, αφού η ομοφυλοφιλία χαρακτηρίζεται ως ψυχική ασθένεια από τους στρατιωτικούς ψυχιάτρους (κατά παράβαση της διεθνούς βιβλιογραφίας) και φυσικά με το τρελόχαρτο (δηλαδή η "γνωμάτευση" ότι είναι... τρελοί στο απολυτήριο στρατού) δεν μπορούν να εργασθούν πουθενά!!! Για το τελευταίο γεγονός η Ελλάδα συνεχίζει να παρανομεί και τόσο η ευρωπαϊκή ένωση, όσο και η Διεθνής Αμνηστία να κωφεύουν.
Πράγματι, μια από της πιο ομοφοβικές κοινωνίες είναι η Ελλάδα όπου όχι μόνο (εκτός από τον ηθοποιό Γιώργο Μαρίνο) κυριολεκτικά κανείς ομοφυλόφιλος δεν έχει δηλώσει την ομοφυλοφιλία του, αλλά στην πράξη οι ομοφυλόφιλοι εξυβρίζονται καθημερινά με χυδαίες λέξεις και γενικά διαπομπεύονται. Όλα αυτά ως τουρκικό κατάλοιπο (επειδή στις μουσουλμανικές χώρες οι ομοφυλόφιλοι θάβονται ζωντανοί), αν και ας μην ξεχνάμε τα γιουσουφάκια των Πασάδων επί τουρκοκρατίας, αλλά και το "οθωμανικό σεξ" που οι Αγγλοσάξονες σήμερα αποκαλούν "the Greek way", εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας των αρχαίων Ελλήνων η οποία δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία!!!
Έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ομοφυλοφιλία μόνον το παθητικό σεξ και όχι το ενεργητικό!!! Παράλληλα, υπάρχουν εμφανέστατες ομοφυλοφιλικές τάσεις ακόμα και σε μικρά παιδιά π.χ. ας παρατηρήσετε σε οποιοδήποτε internet cafe της Ελλάδος ανήλικα αγόρια 5-10 ετών που παίζουν computer games (στην Ελλάδα σπάνια χρησιμοποιούν το internet στα internet cafe) και βρίζουν χυδαία, χρησιμοποιώντας ακόμα και ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα του στυλ "τον γάμ..σα" (τον σκότωσα) και πολλά άλλα. Αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες τα αγόρια συχνότατα χρησιμοποιούν σεξουαλικά ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα στο καθημερινό τους λεξιλόγιο (π.χ. "θα σε γαμ..σω") και υπάρχει μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλία που δυστυχώς ενισχύεται από το κακό οικογενειακό περιβάλλον.
Στην Αθήνα που είναι μια πιο ελεύθερη κοινωνία η ομοφυλοφιλία είναι μεγαλύτερη από την επαρχία όπου ακόμα και σήμερα αποτελεί σοβαρό κοινωνικό στίγμα... Παράλληλα, μην ξεχνάμε και το γεγονός πως τεράστιο ποσοστό του γενικού πληθυσμού είχε κατά την όψιμη παιδική (!) ή εφηβική του ηλικία κάποια ομοφυλοφιλική εμπειρία που οι ίδιοι και συχνά και κάποιοι ψυχολόγοι δικαιολογούν ως σεξουαλικό πειραματισμό!
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία, η ύπαρξή της στην αρχαία Ελλάδα υπερπροβάλλεται σήμερα από κυρίως Άγγλους ιστορικούς, από φθόνο, για να μειώσουν την συνεισφορά της αρχαίας Ελλάδας στον δυτικό πολιτισμό. Δεν διαφωνώ, παρά μόνον στον όρο, αφού στην πραγματικότητα υπήρχε αμφιφυλοφιλία και δυστυχώς (τουλάχιστον στην αρχαία Αθήνα) παιδοφιλία που συνήθως είχε τον χαρακτήρα της μύησης ενός παιδιού στην εφηβεία - κάτι που παρατηρήθηκε και σε πρωτόγονες φυλές της Γουινέας! Άλλωστε η αγαμία στην αρχαία Ελλάδα ήταν επονείδιστη και λίγοι ήταν άγαμοι.
Η ομοφυλοφιλία, αυτή πιθανώς αφορά το 10-30% του πληθυσμού στις δυτικές χώρες και, κατά την άποψή μου, θα αφορούσε το 100% αν δεν υπήρχαν κοινωνικοί περιορισμοί και γενικά η πλύση εγκεφάλου από την παιδική ηλικία "το αρσενικό να ζευγαρώνει με το θηλυκό". Παρά ταύτα, και στα ζώα (ακόμα και στα λιοντάρια!) παρατηρείται ομοφυλοφιλία (μάλλον αμφιφυλοφιλία), ενώ πιστεύω (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι ο φόβος του πρωκτικού σεξ υπάρχει, πιστεύω, και στις αρσενικές γάτες που όταν συναντιόνται τυχαίως ουρλιάζουν και κοντεύουν να αλληλοσκοτωθούν, χωρίς να υπάρχει μπροστά κάποιο θηλυκό για να το διεκδικήσουν...
Θα θέσω το ζήτημα λίγο ωμά, αλλά αυτή είναι η πραγματική αιτία της ομοφυλοφιλίας: το ένστικτο του σεξ αφορά την διείσδυση του πέους σε μια τρύπα, ανεξάρτητα αν αυτή η τρύπα είναι κόλπος η πρωκτός. Θυμάμαι πέρυσι στην εκπομπή "ΟΛΑ" του έγκριτου δημοσιογράφου Θέμου Αναστασιάδη που είχε προβάλει ένα βίντεο με ένα σκαλιστό ελάφι το οποίο πλησίασε ένα ζωντανό αρσενικό ελάφι, το περιεργάστηκε και κατευθείαν το "πήδηξε", δηλαδή έκανε σεξουαλικές κινήσεις στο άγαλμα!!! Στα ζώα οι φερορμόνες και άλλα χαρακτηριστικά (όπως το χρώμα) κατευθύνουν το αρσενικό στο θηλυκό, ώστε να εξασφαλιστεί η γονιμοποίηση.
Στους άνδρες περιέργως η ομοφυλοφιλία θεωρείται "φυσιολογική" όταν αφορά κλειστούς χώρους όπως φυλακές, στρατός και καράβια, ενώ δεν είναι τυχαίες οι φράσεις των αγοριών προς άλλα αγόρια όπως "θα σε γαμ." , "πάρε μου μια πι." κτλ.
Παράλληλα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι άνδρες κοιτούν τον πισινό των γυναικών. Είναι ή όχι ομοφυλοφιλικό υπονοούμενο αυτό; Τουλάχιστον οι γυναίκες κοιτούν τον πισινό των αδρών γιατί γεροί γλουτοί υποτίθεται (ψυχοδυναμικά) ότι εξασφαλίζουν καλύτερη διείσδυση! Τα περί γονιδίου ομοφυλοφιλίας δεν είναι πειστικά, ενώ ανατομικές αλλαγές στον εγκέφαλο (υποθάλαμος, πρόσθιος σύνδεσμος) κάποιων ομοφυλόφιλων που μελετήθηκαν δεν είναι σίγουρο ότι ήταν συγγενείς (εκ γενετής) ή επίκτητες (με την υιοθέτηση της ομοφυλοφιλίας). Στις αρχαίες κοινωνίες η ομοφυλοφιλία οφείλετο στην ανεκτικότητα των κοινωνιών αυτών, μέχρι να τις καταδικάσει ο απόστολος Παύλος και το Ισλάμ (σε φανατικά ισλαμικά κράτη οι ομοφυλόφιλοι θάβονταν ζωντανοί).
Σήμερα, σε αντίθεση με τις αρχαίες κοινωνίες όπου η ομοφυλοφιλία ήταν επιτρεπτή, εμπλέκεται ως συμπαραμαρτούσα αιτία της ομοφυλοφιλίας ο "ευνουχισμός" (ψυχολογική και σεξουαλική καταπίεση) από τους γονείς ως συνέπεια της κρίσης του θεσμού της οικογένειας, αν και η αντίδραση στον "ευνουχισμό" ποικίλει (στροφή σε αλκοόλ και ναρκωτικά, θηλυπρέπεια, σοδομισμός, κιναιδισμός, ομοφυλοφιλία με παθητικό ή ενεργητικό σεξ, σαδομαζοχισμός, κατάθλιψη, βίαιη συμπεριφορά στο ετεροφυλικό σεξ, παρενδυσία, τρανσεξουαλισμός, φετιχισμός, επιδειξιμανία κ.α.
Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί αρρώστια, ούτε κάτι συγγενές (εκ γενετής). Η τυχόν ύπαρξη κάποιου γονίδιου, προφανώς υπολειπόμενου, θα ενισχύει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά κάτω από ορισμένες συνθήκες, δηλαδή τον ευνουχισμό. Επαναλαμβάνεται, όμως, ότι η ύπαρξη, όμως, κάποιου γονιδίου είναι αμφιλεγόμενη, όπως και διάφορα χαρακτηριστικά στον εγκέφαλο των ομοφυλόφιλων που μπορεί να είναι επίκτητα (όχι εκ´ γενετής). Όταν ο ευνουχισμός ενός παιδιού, που ζει σε μια οικογένεια διαλυμένη ή με καυγάδες ή με άστοργους ή/και αδιάφορους γονείς, ξεκινάει από την πρώιμη παιδική του ηλικία, τότε στην εφηβεία η ομοφυλοφιλία θα είναι μια από τις τέσσερις επιλογές που θα έχει το άτομο στην αναζήτηση της σεξουαλική του ταυτότητας. Η δεύτερη επιλογή είναι να κάνει σεξουαλική σχέση με το αντίθετο φύλο (να γίνει ετεροφυλόφιλο), η τρίτη επιλογή είναι να συνάψει σεξουαλική σχέση με άτομα και των δύο φύλων (να γίνει αμφιφυλόφιλο) και η τέταρτη επιλογή είναι μην δημιουργήσει καμία σεξουαλική σχέση ή να δημιουργήσει ελάχιστες σχέσεις.
Οι παραπάνω επιλογές, ιδίως η τελευταία, συνδυάζονται συνήθως με την παρουσία νευρώσεως, ψυχολογικών, καθώς και σεξουαλικών προβλημάτων. Αξίζει να σημειωθεί πως η ομοφυλοφιλία ή οι ομοφυλοφιλικές τάσεις υπάρχουν και σε ψυχιατρικές νόσους. Οι ομοφυλοφιλικές τάσεις μπορεί να είναι υπολανθάνουσες.
Ψυχοδυναμικά, ομοφυλοφιλία συναντάται στο ευνουχισμένο αγόρι στο οποίο δεν έδειξε αγάπη και στοργή η μητέρα του, αλλά αντιθέτως το κακοποίησε σωματικά ή/και ψυχικά. Μεγάλος ευνουχισμός είναι όταν η μητέρα υποτιμά το αγόρι δείχνοντάς του ότι είναι άχρηστο και προβληματικό. Το ευνουχισμένο αγόρι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος (το μίσος είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την απέχθεια) που έχει για την μητέρα του προς όλες τις γυναίκες. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να συνάψει ερωτικό δεσμό μαζί τους. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα αγόρια πειράζουν τα κορίτσια και αργότερα, στο γυμνάσιο (ενίοτε και στο δημοτικό) μπορεί, μόνα τους ή με συμμορία άλλων αγοριών, να κακοποιούν σεξουαλικά ανυπεράσπιστα κορίτσια.
Οι παραπάνω καταστάσεις συμβαίνουν και με το ευνουχισμένο κορίτσι που υποσυνείδητα μισεί τον καταπιεστικό πατέρα της. Το κορίτσι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος για τον πατέρα της προς όλους τους άνδρες. Έτσι, αυτό την οδηγεί στο να έχει πρόβλημα να δημιουργήσει ερωτικό δεσμό με κάποιο αγόρι. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα κορίτσια πειράζουν τα αγόρια και συμπεριφέρονται σαν αγοροκόριτσα. Αργότερα, μπορεί η γυναίκα μέσα από μια συμμορία γυναικών να βιάσει κάποιο ανήλικο αγόρι.
Το ευνουχισμένο αγόρι συχνά βρίσκει στις γυναίκες το πρόσωπο της μητέρας που θα ήθελε να είχε. Το ίδιο ισχύει και για την ευνουχισμένη κοπέλα που βρίσκει στο πρόσωπο του ερωτικού της συντρόφου το πρότυπο του πατέρα, ιδίως αν είναι μεγαλύτερος σε ηλικία. Το ευνουχισμένο αγόρι προτιμάει τις γυναίκες με μεγάλο στήθος, γιατί του θυμίζουν το μητρικό στήθος. Ενίοτε, προτιμάει μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που λαμβάνουν υποσυνείδητα τον ρόλο και το πρότυπο της μητέρας.
Μπορεί να υπάρχει και πλατωνικός ερωτάς (χωρίς σεξ και ερωτικές περιπτύξεις, αλλά περισσότερο πνευματική σύνδεση) από το ευνουχισμένο άτομο. Γνωστό παράδειγμα είναι ο Ρώσος σύνθετης κλασσικής μουσικής Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Ο Τσαϊκόφσκι είναι γνωστός για την ομοφυλοφιλία του. Εντούτοις, είχε πλατωνική σχέση με τη χήρα Ναντέζντα φον Μεκ που ήταν η χρηματοδότρια του. Η χήρα έμεινε έκπληκτη όταν άκουσε κάποιο έργο του Τσαϊκόφσκι από τον δάσκαλο του, τον περίφημο Ρώσο πιανίστα Νικολάι Ρουμπινστάιν. Έτσι το 1877 παράγγειλε στον Τσαϊκόφσκι να της συνθέσει μουσική και έκτοτε, μέχρι το 1890, έγινε χρηματοδότρια του. Του έδινε 6000 ρούβλια τον χρόνο, περίπου 58700 ευρώ!
Η Μαντάμ φον Μεκ και ο Τσαϊκόφσκι αντάλλαξαν ερωτικές επιστολές που έφτασαν συνολικά τα 1100 γράμματα! Εντούτοις, ουδέποτε συναντήθηκαν!!! Είναι εμφανές ότι ο συνθέτης έβλεπέ στο πρόσωπο της Μαντάμ φον Μεκ το πρόσωπο της ιδανικής μητέρας, δηλαδή της μητέρας που θα ήθελε να έχει. Ο Τσαϊκόφσκι ήταν συνεσταλμένος και γενικά φοβόταν τις ανθρώπινες σχέσεις.Ήταν προσβλητικός προς τους φίλους του και χώρισε με τη γυναίκα του. Ήταν ομοφυλόφιλος και είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Τελικά αυτοκτόνησε σε ηλικία 53 ετών. Ο συνθέτης είχε από τα παιδικά του χρόνια ψυχολογικά προβλήματα και είναι εμφανές ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του δεν είχε λυθεί.
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία του Τσαϊκόφσκι, δεν είναι τυχαίο ότι είχε μια παθολογική προσκόλληση στη μητέρα του που διακόπηκε απότομα, όταν σε ηλικία 14 ετών την έχασε από χολέρα. Γενικά η μεγάλη αγάπη αυτή δηλώνει κάποια ψυχοπαθολογία ή έντονο μίσος για την ίσως καταπιεστική μητέρα του. Η αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ γνωστή. Η αυτοκτονία του δεν αποκλείει την πρώτη εκδοχή ως πιθανότερη. Πάντως, το ψυχοπαθητικό άτομο δεν είναι αυτό που ο κόσμος αποκαλεί τρελό. Απεναντίας, μπορεί να είναι ένα άτομο φαινομενικά φυσιολογικό που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Στον χώρο της τέχνης (συμπεριλαμβανομένου και του κινηματογράφου) και της διανόησης πάρα πολλοί καλλιτέχνες εκφράζουν τον ψυχικά τους τραύματα στα έργα. Το έντονο συναισθηματικό ύφος του Τσαϊκόφσκι στα έργα του που δείχνουν μια - συχνά ανεπαίσθητη - μελαγχολία αντικατοπτρίζει την κατάθλιψη και τα ψυχολογικά του προβλήματα, εξαιτίας της πιθανής τραυματικής παιδικής του ηλικίας. Την ηλικία αυτή θυμίζουν και τα παιδικά παραμύθια τα οποία μετέτρεψε σε συμφωνικά έργα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στον Τσαϊκόφσκι η μουσική του είναι τρυφερή και δείχνει ένα απίστευτα ευαίσθητο άτομο. Επί τη ευκαιρία, πολλοί ομοφυλόφιλοι ασχολούνται με τον χώρο της τέχνης, όχι μόνον για να εκφράσουν τα έντονα συναισθήματά τους, αλλά και για να εκδικηθούν υποσυνείδητα τους γονείς τους, με την δημοσιότητα που λαμβάνουν οι ίδιοι και η ...ομοφυλοφιλία τους!
Πέρα από τον Τσαϊκόφσκι, θα γίνει αναφορά και σε έναν άλλο σημαντικό άνδρα, αυτή την φορά από τον χώρο της φιλοσοφίας: τον Φρειδερίκο Νίτσε. Οι απόψεις του Νίτσε περί υπερανθρώπου οδήγησαν τον Αδόλφο Χίτλερ στην θεωρία της Αρίας φυλής και την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Παράλληλα, ο Νίτσε ήταν μισογύνης. Ψυχοδυναμικά, ο μισογυνισμός του Νίτσε δείχνει μίσος για την μητέρα του και το πρότυπο του υπεράνθρωπου δείχνει σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανάγεται στην σχέση του με τους γονείς του. Ο Νίτσε ήταν υιός ιερέα και από τη στιγμή που έχασε ως παιδί τον πατέρα του η μητέρα και η γιαγιά του τον ανέθρεψαν με έντονη προσήλωση στην θρησκεία και με πουριτανισμό. Το πρότυπο του υπερανθρώπου στην ουσία ήταν ένα προϊόν εκδίκησης της δεσποτικής οικογένειας που έζησε.
Εξαιτίας του υποσυνείδητου μίσους του προς την μητέρα και μάλλον και προς τον πατέρα του, ο Νίτσε έγινε άθεος, μισογύνης και έζησε έκλυτο βίο (μάλιστα πήγαινε με πόρνες από τις οποίες κόλλησε σύφιλη - σημειώνεται ότι ψυχοδυναμικά η επαφή του με πόρνες ήταν η εκδίκηση της μητέρας του που έβλεπε υποσυνείδητα ως πόρνη), ενώ στο τέλος της ζωής του αυτοαπομονώθηκε στην Ιταλία και στην Ελβετία. Πριν αυτοαπομονωθεί, ο Νίτσε παραιτήθηκε από καθηγητής αρχαίας φιλολογίας, κατακρίνοντας την φιλολογία ως κάτι στείρο. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της κλασσικής φιλολογίας, γιατί έτσι ο Νίτσε ήλθε σε επαφή με τα αρχέγονα προϊστορικά, ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία που τρέφουν το συλλογικό ασυνείδητο - όπως περιγράφηκε στο αντίστοιχο κεφάλαιο.
Επίσης, ενώ ο Νίτσε ήταν κάποτε θαυμαστής του Ρίχαρντ Βάγκνερ και του Αρθούρου Σοπενχάουερ, τελικά τους απέρριψε και τους δυο. Μάλιστα, έγραψε και ο ίδιος κάποια έργα κλασσικής μουσικής ως απάντηση στον Βάγκνερ!!! Οι απόψεις του Νίτσε ότι ο Θεός πέθανε και ότι ο νέος Θεός είναι ο Ζαρατούστρα, δηλαδή ο υπεράνθρωπος, δεν είναι τυχαίες έπειτα από αυτήν την παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση. Είναι εμφανές το υπολανθάνων σύμπλεγμα κατωτερότητας από την ανασφάλεια που σίγουρα είχε από την μη διαβίωσή του σε μια φυσιολογική οικογένεια.
Η παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση έγινε εσκεμμένα για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης πως όχι μόνο στον Νίτσε, αλλά και άλλοι μεγάλοι άνδρες όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, αλλά και ο Καρλ Μαρξ (ο Μαρξ ήταν εγγονός ραββίνου και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι έγινε άθεος), επηρεάστηκαν έντονα από την οικογένεια στην οποία έζησαν. Τα παιδικά τους βιώματα αλλοτρίωσαν και διαφοροποίησαν αντιδραστικά, τις απόψεις και τον τρόπο ζωής τους. Έτσι, πριν από την μελέτη ενός διακεκριμένου ή διάσημου ανθρώπου χρειάζεται να γίνει ψυχοδυναμική προσέγγιση του χαρακτήρα του. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, εφόσον η οικογένεια διαμορφώνει ουσιαστικά τον χαρακτήρα του ανθρώπου, όχι μόνον στα επτά πρώτα χρόνια της ζωής του, αλλά σε όλη την διάρκειά της, ακόμα και όταν οι γονείς και τα αδέλφια έχουν πεθάνει, αφού τα φαντάσματα (δηλαδή τα βιώματα και τα ψυχικά τραύματα) του παρελθόντος δεν διαγράφονται από την μνήμη.
Στο άτομο που έχει ευνουχιστεί από την πρώιμη παιδική του ηλικία, η επιλογή της σεξουαλικής του συμπεριφοράς προς την ομοφυλοφιλία είναι δύσκολο να αλλάξει. Η προσπάθεια διόρθωσής του από μέρους των γονιών του, καταλήγει σε αποτυχία. Αυτό συμβαίνει γιατί, αφενός οι γονείς είναι αυτοί που οδήγησαν τον έφηβο στην επιλογή του αυτή και αφετέρου η παρέμβαση αυτή είναι η ίδια ευνουχιστική, στην περίπτωση που προσδίδουν την έννοια της πανούκλας στη λέξη ομοφυλόφιλος. Πιέζοντας οι γονείς τον έφηβο να γίνει σεξουαλικά "φυσιολογικός", τον ευνουχίζουν ακόμα περισσότερο.
Το φυσιολογικός είναι υποκειμενικό, γιατί την έννοια αυτή την βάζει ο άνθρωπος. Η αμφιφυλοφιλία συναντάται σε πολλά ζώα, ακόμα και σε λιοντάρια! Άλλωστε, ας μην μας διαφεύγει πως στα αρχαία χρόνια η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία, καθώς και οι αιμομιξίες, ήταν αποδεκτές σεξουαλικές επιλογές. Πάντως, στην αρχαία Αθήνα δεν επέτρεπαν στους κίναιδους (κίναιδος είναι ο άνδρας που παίζει το θηλυκό στην συνεύρεσή του με κάποιον άλλον άνδρα) να κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Επί τη ευκαιρία, οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ομοφυλόφιλοι όπως ισχυρίζονται κάποιοι, συνήθως σιωνιστές, διανοούμενοι (Γάλλοι, Άγγλοι και από τις ΗΠΑ) και άλλοι ζηλόφθονοι και αγράμματοι μελετητές, αλλά ήταν επιτρεπτή η αμφιφυλοφιλία, μιας και στην αρχαία Ελλάδα η αγαμία ήταν επονείδιστη. Τα όργια, οι ακολασίες και γενικά ο έκλυτος βίος ήταν χαρακτηριστικά των Ρωμαίων και όχι των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες και μη, νομίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι. Αυτό είναι ιστορικό λάθος. Στην αρχαία Ελλάδα όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν γυναίκα και παιδιά, μιας και η οικογένεια ήταν ιερός θεσμός. Επίσης οι άνδρες πέρα από τις γυναίκες τους είχαν ερωτικές σχέσεις και με τις δούλες τους, καθώς και με τις εταίρες (πόρνες). Απλώς, η παρεξήγηση είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνία επέτρεπε στους άνδρες την αμφιφυλοφιλία και όχι την ομοφυλοφιλία. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες επιδίδονταν στην αμφιφυλοφιλία!
Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως σε πολλές χώρες σήμερα, ούτε υπήρχε θηλυπρέπεια που δείχνει ευνουχισμό από την οικογένεια και είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς, η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών στην αρχαία Ελλάδα ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Οι Άγγλοι "μελετητές" που λένε αυτές τις απόψεις, καλύτερα να στραφούν προς την πατρίδα τους όπου η ομοφυλοφιλία οργιάζει. Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς, μάλλον έχουν μπερδέψει τα ρωμαϊκά όργια και τον ρωμαϊκό σοδομισμό με τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό που από φθόνο αποκαλούν ελληνορωμαϊκό, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι αντέγραψαν πλήρως και κακέκτυπα τον ελληνικό πολιτισμό, έκλεψαν και αντέγραψαν ελληνικά αγάλματα και επιδόθηκαν σε απίστευτες λεηλασίες στην Ελλάδα όταν την κατέλαβαν το 146 π.Χ (με την τελική μάχη της Λευκόπετρας στην Κορινθία).
Η απάντηση είναι ότι όλα τα παραπάνω δείχνουν ακόμη φαλλοκρατική κοινωνία που αντιδρά σε κάθε απόκλιση. Οι δε γυναίκες - υποσυνείδητα - χαίρονται όταν ο άνδρας είναι ομοφυλόφιλος, εξαιτίας του φθόνου του πέους που έχουν καρφωμένο στον εγκέφαλό τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι τον θάνατό τους. Οι φθονεροί "μελετητές" που κατηγορούν τους Έλληνες θα ήταν πιο φρόνιμο να εστιάσουν στον σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των ομοφυλόφιλων και την καταστροφή του θεσμού της οικογενείας που δημιουργεί τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές...
Πάντως, η προσπάθεια θεραπείας των σεξουαλικών αποκλίσεων δεν είναι εύκολη. Η προσπάθεια "θεραπείας" της ομοφυλοφιλίας (λες και είναι γρίπη) από κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο συνήθως καταλήγει σε αποτυχία, αφού η αποκάλυψη των αιτιών, παρόλο που θα φέρει την κάθαρση και θα ηρεμήσει ψυχολογικά τον ομοφυλόφιλο, δεν θα οδηγήσει σε αναίρεση τους. Εξάλλου, δεν μπορεί ο ομοφυλόφιλος να σκοτώσει τους γονείς του, με τους οποίους συχνά ζει μαζί τους για όλη του η ζωη, μη αποκαλύπτοντας τους ότι τους μισεί ή τους σιχαίνεται. Σημειώνεται πάλι ότι υπάρχει διάφορα ανάμεσα στα δυο τελευταία συναισθήματα και το ομοφυλόφιλο άτομο μισεί υποσυνείδητα την μητέρα του αν είναι άνδρας ή τον πατέρα αν είναι γυναίκα. Αν αντί για μίσος αισθάνεται απέχθεια, τότε μπορεί να μην οδηγηθεί στην ομοφυλοφιλία, αλλά σε μια από τις άλλες τρεις σεξουαλικές κατευθύνσεις που αναφέρθηκαν στην αρχή του κεφαλαίου αυτού. Το θέμα είναι πως συνήθως τα ευνουχισμένα άτομα έχουν υποσυνείδητες ομοφυλοφιλικές τάσεις τις οποίες αγνοούν. Σημαντικός στην ομοφυλοφιλία είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ. Στο πρότυπο του ανδρός που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και τα περιοδικά κυριαρχούν εικόνες με το ανδρικό σώμα άτριχο και γυμνό, με τον πισινό του γυρισμένο προς το κοινό. Ο γλουτός ανάγει στον πρωκτό και στις παραπάνω εικόνες συνδέεται με την ομοφυλοφιλία. Οι προαναφερθείσες εικόνες εμπεριέχουν ομοφυλοφιλικά πρότυπα. Παράλληλα, δείχνουν προσκόλληση στο ιδανικό μητρικό πρότυπο (που τείνει να εξαφανιστεί με την αδιαφορία της σύγχρονης μητέρας) με το γυμνό άτριχο σώμα που θυμίζει τη μητέρα και το στήθος της - στο καλογυμνασμένο μοντέλο.
Επί τη ευκαιρία, μιας και αναφερθήκαμε στις εικόνες σε ...πισινούς, η αγαπημένη συνήθεια ιδίως των αγγλοσαξόνων (των Καναδών, των Αμερικανών και ιδίως των Βρετανών) όταν θίγονται είναι να σκύβουν κατεβάζοντας τον πισινό τους και να δείχνουν τον πρωκτό τους. Αυτό είναι, ψυχοδυναμικά, καθαρά ομοφυλοφιλική συνήθεια. Το κατέβασμα του παντελονιού είναι χαρακτηριστικό στους Άγγλους. Τα υψηλά ποσοστά ομοφυλοφιλίας στην Μεγάλη Βρετανία οφείλονται στον ευνουχισμό των παιδιών από τους γονείς τους, ιδίως των αγοριών από τις μανάδες τους. Παράλληλα, δεν είναι τυχαία τα οικοτροφεία και τα χωριστά σχολεία για αγόρια και κορίτσια στην Αγγλία που επιτείνουν τις ομοφυλοφιλικές ροπές.
Πριν 1,5 χρόνο προβλήθη στους κινηματογράφους η ταινία "Αλέξανδρος" όπου ο σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν προσπάθησε να παρουσιάσει τον Μέγα Αλέξανδρο ως αδίστακτο και ως ομοφυλόφιλο, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ούτε μια ιστορική αναφορά (θα τρίζουν τα κόκαλα του μέγα ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου) σχετικά με το θέμα αυτό. Αυτό αναδεικνύει πάλι τον φθόνο των ξένων για την Ελλάδα και το απίστευτο κόμπλεξ της κοινωνίας για τους ομοφυλόφιλους (λες και αν ήταν πράγματι ο Αλέξανδρος ομοφυλόφιλος αυτό θα αποδείκνυε κάτι). Βλάκες ήταν όσοι είδαν την ταινία και έκαναν πλούσιους για μία ακόμα φορά τους Αμερικανούς που ελέγχουν πλήρως τον κινηματογράφο. Εγώ έχω να πάω σε κινηματογράφο από το 2000 και στην τηλεόραση δεν βλέπω αμερικάνικες σαχλαμάρες.
Σε συζήτησή μου το καλοκαίρι στο Λονδίνο με μια Γερμανίδα μου είπε ότι όχι μόνον ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά και ο Αχιλλέας με τον Πάτροκλο. Διαπίστωσα πως δυστυχώς στο εξωτερικό έχουν περάσει τις απόψεις αυτές που όμως για τις 2 συγκεκριμένες περιπτώσεις υπάρχει ασάφεια και δεν είναι διαπιστωμένο ιστορικά και επιστημονικά, τουλάχιστον για τον Αλέξανδρο, αφού ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν μάλλον μυθικά πρόσωπα.
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία ή μάλλον την αμφιφυλοφιλία θα έλεγα ότι ήταν χαρακτηριστικό των αρχαίων κοινωνιών και σταμάτησε με τον χριστιανισμό και τις διδαχές του Αποστόλου Παύλου (ενώ ο μουσουλμανισμός ήταν πιο σκληρός, αφού σε κάποια ισλαμικά κράτη θάβονταν ζωντανοί οι ομοφυλόφιλοι) . Ακόμα και οι Κέλτες είχαν στο στρατό τους ομοφυλοφιλικές συνήθειες. Η προσωπική μου άποψη για την αμφιφυλοφιλία είναι πως είναι κάτι φυσικό, παρουσιάζεται και σε κάποια ζώα (ακόμα και λιοντάρια) και απλά σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει το ομοφυλοφιλικό ένστικτο (η ψυχανάλυση αποδεικνύει πως υπάρχει και προς τους... γονείς μας) που απλά καταπιέζεται από τις επιταγές της κοινωνίας: χριστιανικής ή μουσουλμανικής.
Σημειώνεται πως και οι δύο κοινωνίες θεωρούν κατώτερη τη γυναίκα η οποία πρέπει αν υποτάσσεται και να "φοβείται τον άνδρα", ενώ κάποιοι γελοίοι λέγουν ότι αυτό ήταν χαρακτηριστικό μόνον της αρχαιοελληνικής κοινωνίας - ξεχνώντας παράλληλα πως η χειραφέτηση της γυναίκας στα μη μουσουλμανικά κράτη έγινε πριν λίγες δεκαετίες, αλλά και στις δυτικές κοινωνίες ουσιαστικά έγινε εδώ και 25 χρόνια.
Η κοινωνία επιμένει στον θεσμό της οικογένειας, στην μονογαμία και κάνει "πλύση εγκεφάλου" στους ανθρώπους από τη στιγμή που γεννιούνται πως ο άνδρας πρέπει να πάει με τη γυναίκα και η γυναίκα με τον άντρα, ενώ η ομοφυλοφιλική σχέση είναι κάτι "ανώμαλο". Απλά "ανώμαλο" το βαφτίζει η κοινωνία σήμερα. Στα αρχαία χρόνια ήταν σύνηθες (όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού). Σήμερα η ομοφυλοφιλία είναι πάλι σύνηθες (αφορά το 10-30% του πληθυσμού) φαινόμενο, αλλά δυστυχώς σχετίζεται με τον "ευνουχισμό" (καταπίεση, κυρίως σεξουαλική ή/ και σωματική ή/ και ψυχολογική) των παιδιών από (κυρίως) τους ίδιους τους γονείς τους και όσο μεγαλύτερη είναι η καταπίεση αυτή, τόσο εμφανέστερη είναι η θηλυπρεπής συμπεριφορά η οποία δεν ήταν χαρακτηριστικό της ΑΜΦΙφυλοφιλίας των αρχαίων κοινωνιών. Όσοι διαφωνείτε, μάλλον έχετε "κολλήσει" στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα!
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, αυτή έχει πολυδιαφημιστεί και υπερδιογκωθεί. Στην πραγματικότητα ήταν αμφιφυλοφιλία. Πολλοί μελετητές σέβονται και αναγνωρίζουν την άξια της αρχαίας Ελλάδος. Όμως, οι μη Έλληνες μελετητές ξεχνούν από φθόνο πως η Ελλάδα έχει, πέρα από την αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ιστορία. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδος από τα χρόνια του Βυζαντίου. Έχουμε γεμίσει κλασσικιστες!!! Παράλληλα, έχουν ακουστεί από πολλούς ανόητους διάφορες αθλιότητες σχετικά με την αρχαία Ελλάδα.
Όταν συζητούσα κάποτε με κάποιος Αμερικάνα καθηγήτρια φιλολογίας, ήμουν λίγο έντονος στα επιχειρήματα μου όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Για να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου είπα την φράση: - "Τhis is the Greek way" (αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος), εννοώντας την πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων να διαλέγονται με πάθος και συναισθηματισμό. Τότε αυτή μου είπε να μην χρησιμοποιώ την έκφραση "the Greek way" γιατί σημαίνει πρωκτικό σεξ και αυτό το είχε μάθει στις ΗΠΑ!!! Το τρομερό ήταν ότι η καθηγήτρια ήταν Ελληνοαμερικανίδα που είχε σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Το περιστατικό αυτό με κατέπληξε. Καταρχάς εγώ ήξερα το πρωκτικό σεξ στην αργκό ως "το οθωμανικό"!!!
Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες και μη, νομίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι. Αυτό είναι ιστορικό λάθος. Στην αρχαία Ελλάδα ΟΛΟΙ οι αρχαίοι Έλληνες είχαν γυναίκα και παιδία, μιας και η οικογένεια ήταν ιερός θεσμός. Επίσης οι άνδρες πέρα από τις γυναίκες τους είχαν ερωτικές σχέσεις και με τις δούλες τους, καθώς και με τις εταίρες (πόρνες). Απλώς, η παρεξήγηση είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνία επέτρεπε στους άνδρες την αμφιφυλοφιλία και όχι την ομοφυλοφιλία. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες επιδίδονταν στην αμφιφυλοφιλία.
Επειδή πρέπει να εξηγούνται τα αυτονόητα, για όσους δεν γνωρίζουν, η αμφιφυλοφιλία είναι η επιθυμία για σύναψη ερωτικών και σεξουαλικών σχέσεων με άτομα και των δυο φύλων. Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως σε πολλές χώρες σήμερα, ούτε υπήρχε θηλυπρέπεια που δείχνει "ευνουχισμό" (βλ. Φρόιντ) από την οικογένεια και είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς, η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών στην αρχαία Ελλάδα ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Οι Άγγλοι "μελετητές" που λένε αυτές τις απόψεις, καλύτερα να στραφούν προς την πατρίδα τους όπου η ομοφυλοφιλία οργιάζει. Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς, μάλλον έχουν μπερδέψει τα ρωμαϊκά όργια και τον ρωμαϊκό σοδομισμό με τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό.
Ακόμα και τον διαβόητο και ευφυέστατο Αθηναίο πολιτικό Αλκιβιάδη (452-404 π.Χ.) πολλοί, ακόμα και απαίδευτοι Έλληνες, αποκαλούν ομοφυλόφιλο. Στην πραγματικότητα ήταν αμφιφυλόφιλος. Ο Πλάτων τον αναφέρει ως πρότυπο ανδρικού κάλλους. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Αλκιβιάδης το 415 π.Χ. αποστάτησε από τους Αθηναίους που για πολιτικούς λόγους ήθελαν το κεφάλι του, χρησιμοποιώντας χαλκευμένες κατηγόριες για ιεροσυλία - για τον αποκεφαλισμό των Ερμών (90) - που ήταν μάλλον προβοκάτσια. Έτσι, από τη Σικελία (ήταν εκεί ως στρατηγός σε πολεμική εκστρατεία) πήγε στη Σπάρτη. Εκεί, μετά από λίγο καιρό ήλθε σε προστριβή με τους Σπαρτιάτες, γιατί αποπλάνησε τη γυναίκα του ...βασιλιά, Τιμαία, που αποδείχτηκε... άτιμη!!! Αυτό εξόργισε τον βασιλιά Άγιν τον Αρχιδάμου και το 412 π.Χ. ο Αλκιβιάδης ξαναγύρισε κακήν κακώς στην Αθήνα! Άλλοι "μελετητές" (καλύτερα να μην τους χαρακτηρίσω) και συγκεκριμένα οι W. M. Clarke (58) και D. M. Halperin (59) υποστήριξαν ότι ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος είχαν ερωτική σχέση μεταξύ τους! Καταρχάς, έστω ας υποθέσουμε ότι είχαν; Και τι έγινε; Τόσος ρατσισμός υπάρχει εναντίον των ομοφυλόφιλων πια;
Κατά δεύτερον, ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Αχιλλέας είχε σχέση με την Βρισηίδα, μια αιχμάλωτη από την Τροία. Μάλιστα, ήλθε για την ομορφιά της σε έντονη αντιπαράθεση με τον βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, όταν αυτός του την πήρε! Επίσης, ο Αχιλλέας είχε και σύζυγο: την Δηιδάμεια (ήταν κόρη του βασιλιά της Σκύρου, Λυκομήδη). Από την άλλη, οι αγράμματοι και φθονεροί μελετητές δεν γνωρίζουν ότι και ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν μάλλον μυθολογικά πρόσωπα. Ο Φαίδρος στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα αναφέρει εκτός των άλλων: - "Ο (τραγωδός) Αισχύλος (στην χαμένη τραγωδία του "Μυρμιδόνες" - επί τη ευκαιρία οι Μυρμιδόνες ήταν αρχαίος λαός της Θεσσαλίας που εξεστράτευσε, με τους Αχαιούς, εναντίον της Τροίας, με αρχηγό τον Αχιλλέα) λεει ανοησίες όταν ισχυρίζεται πως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν εραστές.
Ακόμα και αν λανθασμένα πολλοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ομοφυλοφιλία, αυτό δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει ακόμα απίστευτο κόμπλεξ και απίστευτο ρατσισμό προς τους ομοφυλόφιλους. Δηλαδή, αν υποθετικά οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι, θα σήμαινε τίποτα αυτό; Και γιατί πάντα η κοινωνία έχει μανία να κοροϊδεύει τους άνδρες ομοφυλόφιλους και σε κάθε γλώσσα υπάρχουν καμιά δεκαριά χυδαίες λέξεις για αυτούς, ενώ τις γυναίκες τις αποκαλούν απλώς λεσβίες, χωρίς να υπάρχει κάποια αντίστοιχη χυδαία λέξη; Γιατί, επίσης, κάποιος ομοφυλόφιλος σήμερα πρέπει δημόσια να δηλώσει την ομοφυλοφιλία του στην κοινωνία, για να γίνει αποδεκτή η "ιδιαιτερότητά" του;
Η απάντηση είναι ότι όλα τα παραπάνω δείχνουν ανδροκρατούμενη κοινωνία που αντιδρά σε κάθε απόκλιση. Οι δε γυναίκες - υποσυνείδητα - χαίρονται όταν ο άνδρας είναι ομοφυλόφιλος, εξαιτίας του "φθόνου του πέους" (βλ. Φρόιντ) που έχουν καρφωμένο στον εγκέφαλό τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι τον θάνατό τους. Οι φθονεροί "μελετητές" που κατηγορούν τους Έλληνες θα ήταν πιο φρόνιμο να εστιάσουν στον σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των ομοφυλόφιλων και την καταστροφή του θεσμού της οικογενείας που δημιουργεί τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές...
Ομοφυλοφιλία και γενικά σεξουαλική ελευθερία υπήρχε σε όλο τον αρχαίο κόσμο και σε όλα τα κράτη και συνεχίστηκε έως την εδραίωση του χριστιανισμού οπότε και το ιερατείο ξεκίνησε τον "ευνουχισμό" (ως σεξουαλική καταπίεση) των μαζών με το να τους επιβάλλει έναν ψευδοπουριτανισμό και να τους κηρύσσει ανοησίες που ποτέ δεν είπε ο Χριστός, όπως για παράδειγμα ότι το διαζύγιο και ο αυνανισμός είναι αμαρτίες. Σε ό, τι αφορά το κάλλος του γυμνού σώματος που παρουσιάζεται χαρακτηριστικά στην αρχαιοελληνική τέχνη (ακόμα και όταν πολεμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες απεικονίζονταν γυμνοί, αν και γνωρίζουμε πως, ως επί το πλείστον, φορούσαν πανοπλία) η εκκλησία (ως ιερατείο) απάντησε με την καταδίκη του γυμνού ως αμαρτία και εκπόρνευση. Πάλι, δηλαδή, απάντησε "ευνουχιστικά"!!!
Στο παρελθόν η καθολική εκκλησία (Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία) ευνούχιζε κυριολεκτικά κάποια αγόρια, για να συνεχίσουν να συμμετέχουν στις παιδικές χορωδίες ή να συμμετέχουν στις γυναικείες χορωδίες και μετά την εφηβεία τους. Η εκκλησία έδειξε απίστευτη υποκρισία με τα όργια των μοναχών και των καλογριών, την αρσενοκοιτία (ομοφυλοφιλία), τους κιναίδους και την παιδεραστία (σε μοναστήρια με νεαρούς δόκιμους και σε ορφανοτροφεία της εκκλησίας). Ακόμα και τον αυνανισμό η εκκλησία τον θεωρούσε - και τον θεωρεί ακόμα - αμαρτία (το "πισωκολλητό" των παπάδων και των νέων στις εκκλησιαστικές σχολές ή στα μοναστήρια δεν το θεωρεί αμαρτία όταν εξομολογηθεί ο "δράστης", αφού κατά την εκκλησία "αμαρτία εξομολογούμενη ουκ εστί αμαρτία"), ενώ η καθολική εκκλησία δεν δέχεται το προφυλακτικό και το αντισυλληπτικό χάπι, τις σεξουαλικές στάσεις τύπου "Κάμα-σούτρα" (δέχεται μόνον την "ιεραποστολική" στάση για τεκνοποιία) και απορρίπτει την άμβλωση - όπως και όλες οι χριστιανικές εκκλησίες (δηλαδή αν μια κοπέλα βιαστεί και μείνει έγκυος δεν επιτρέπει την έκτρωση, ούτε επιτρέπει την έκτρωση σε ενδεχόμενο ένα παιδί να γεννηθεί με κάποια κληρονομική ασθένεια ή αν το έμβρυο έχει σωματική ατέλεια).
Αλλά τα όργια στην εκκλησία είναι μάλλον λιγότερα, αφού αυτοί που γίνονται μοναχοί ή ιερείς είναι - ως επί το πλείστον - "ευνουχισμένα" (καταπιεσμένα συναισθηματικά και σεξουαλικά) από την οικογένειά τους (ενίοτε και από την εκκλησία) άτομα. Στον ισλαμισμό η γυναίκα είναι αντικείμενο (res), ο άνδρας σατράπης, ο αδελφός και η οικογένεια "ευνουχίζουν" τα κορίτσια και σε κάποια ισλαμικά κράτη: οι ομοφυλόφιλοι θάβονται ζωντανοί, οι κοπέλες που εκθέτουν την οικογένειά τους λιθοβολούνται ή εξευτελίζονται δημόσια, και όλα τα κορίτσια υφίστανται κλειτοριδεκτομή για να μην απολαμβάνουν το σεξ... Ο ισλαμισμός είναι ακόμα χειρότερος και πιο καταπιεστικός από την υποκρισία των χριστιανών. Αλλά και ο χριστιανισμός όλους αυτούς τους αιώνες "ευνούχισε" αφάνταστα τον κόσμο με τον ψευδοπουριτανισμό του και τις απόψεις των παπάδων ότι το γυμνό και το σεξ είναι αμαρτία, η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία κτλ. Φυσικά, πολλοί παπάδες επιδίδονταν οι ίδιοι σε σεξουαλικές διαστροφές και παρεκτροπές.
Σεξουαλική ελευθερία υπήρχε σε όλες τις προχριστιανικές κοινωνίες, για παράδειγμα, στους κατοίκους της Μεσοποταμίας (Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Χετταίοι, Ασσύριοι - γνωστός και ο τελευταίος τους βασιλιάς Σαρδανάπαλος για τη μαλθακότητά του και τον έκλυτο βίο του, Μήδοι, Πέρσες), της Παλαιστίνης (η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη σοδομισμούς και αιμομιξίες) και της έκφυλης Ρώμης. Αλλά πάντα στην ιστορία υπήρχε ομοφυλοφιλία. Σήμερα, μάλιστα παρουσιάζει έξαρση (ίσως εξαιτίας του γενετικού εκφυλισμού στις πολυφυλετικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες). Θα απαντούσα στους Αμερικάνους και Άγγλους μελετητές που με εμπάθεια κατηγορούν (λες και είναι έγκλημα) κάποιον αρχαίο Έλληνα ως ομοφυλόφιλο (αν και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε αμφιφυλοφιλία, αλλά παρά ταύτα η αγαμία ήταν επονείδιστη) πως ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Όσκαρ Ουάιλντ, ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ (λάτρευε μόνον τον γάτο του) και ο Νεύτωνας (!) ήταν και αυτοί ομοφυλόφιλοι!
Σχετικά με την ομοφυλοφιλία, ας μην ψάχνουμε για γονίδια. Η ομοφυλοφιλία έχει ως αιτία τον "ευνουχισμό" του ατόμου στην παιδική ή/και εφηβική του ηλικία (ενίοτε υπάρχει μόνιμος "ευνουχισμός") από τους γονείς του. Το άτομο "ευνουχίζεται" όταν καταπιέζεται από τους αδιάφορους ή/και κακούς γονείς ή/και αδέλφια του. Το "ευνουχισμένο" άτομο μισεί ή απεχθάνεται υποσυνείδητα (χωρίς να το καταλαβαίνει) τους κακούς ή/και αδιάφορους γονείς του ή/και αδέλφια του (συνήθως το μεγαλύτερο ή άλλοτε το μικρότερο από τα αδέλφια είναι καλομαθημένο και "ευνουχίζει" τα άλλα). Μεταξύ των γονιών και του παιδιού, καθώς και μεταξύ του παιδιού με τα αδέλφια του, υπάρχουν υποσυνείδητες αιμομικτικές τάσεις. Αλλά και όταν οι γονείς του ατόμου είναι ανύπαρκτοι (ορφανό ή εγκαταλελειμμένο παιδί), πάλι το άτομο αισθάνεται υποσυνείδητα μίσος ή απέχθεια προς τους γονείς του που το εγκατέλειψαν.
Το "ευνουχισμένο" άτομο οδηγείται στην ομοφυλοφιλία, αφού δεν έχει λύσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα - αν είναι αγόρι (δηλαδή δεν έχει ταυτιστεί σεξουαλικά με τον πατέρα που εκφράζει το πρότυπο του άνδρα) ή το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας - αν είναι κορίτσι (δηλαδή δεν έχει ταυτιστεί σεξουαλικά με τη μητέρα που εκφράζει το πρότυπο της γυναίκας). Τότε το αγόρι υποσυνείδητα απεχθάνεται ή μισεί τη μητέρα του και την τάση του αυτή τη γενικεύει προς όλες τις γυναίκες (ήδη από τη σχολική του ηλικία μπορεί να πειράζει τα κορίτσια και αργότερα μπορεί να τα κακοποιεί σεξουαλικά ή απλά να είναι επιθετικό στο σεξ), ενώ το κορίτσι υποσυνείδητα απεχθάνεται ή μισεί τον πατέρα του και την τάση του αυτή τη γενικεύει προς όλους τους άνδρες και γίνεται λεσβία ή αμφιφυλόφιλη (πάντως, οι γυναίκες, από την πρώιμη παιδική τους ηλικία, έχουν και τον "φθόνο του πέους", εξαιτίας της ιδιαίτερης σημασίας που δίδει - ακόμα - η κοινωνία στα αγόρια).
Η υποσυνείδητη τιμωρία των κακών ή/και αδιάφορων γονιών ερμηνεύει και άλλες τάσεις, πλην της ομοφυλοφιλίας, όπως το να γίνει κάποιο άτομο βιαστής (σήμερα και οι γυναίκες κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικα αγόρια) ή σαδομαζοχιστής ή να σκοτώνει ζωάκια (κάποια παιδιά το συνηθίζουν) ή να επιδίδεται στην άσκοπη βία (συμμορίες ανηλίκων) και ανομία ή να καταλήγει στα ναρκωτικά (σήμερα αντί για ατομική υποστηρικτική ψυχοθεραπεία με ψυχανάλυση προσπαθούν να θεραπεύσουν τα ναρκωτικά χορηγώντας βλακωδώς άλλα ναρκωτικά όπως η μεθαδόνη, διαιωνίζοντας το πρόβλημα) κ.ο.κ. Η υποσυνείδητη εκδίκηση των γονιών φαίνεται και στην τέχνη (βλ. Νίτσε και Μαρξ στην φιλοσοφία και Σούμπερτ και Τσαϊκόφσκι στην κλασσική μουσική) και επίσης ακόμα και στην επιλογή επαγγέλματος (αντιδραστικά μπορεί κάποιος να γίνει, για παράδειγμα, στρατιωτικός ή αστυνομικός ή ιερέας ή μοναχός) και πολιτικών φρονημάτων (φασίστας, αναρχικός).
Στις πλείστες των περιπτώσεων τα παραπάνω συνοδεύονται με νεύρωση (άγχος, νευρικό τικ και άλλα χαρακτηριστικά), ψυχοσωματικά προβλήματα (το άγχος προκαλεί μέσω του νευροφυτικού συστήματος συμπτώματα όπως αέρια στο έντερο στο "σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου", ταχυκαρδία, ταχύπνοια, ημικρανία, ξηροστομία, σιελόρροια, συχνουρία και άλλα) και σωματοψυχικά προβλήματα (σωματικά προβλήματα που σχετίζονται με το άγχος όπως: έλκος στομάχου, διαβήτης, άσθμα, δερματίτιδα, αλλεργίες, υπέρταση, αυτοάνοσες ασθένειες όπως λύκος και ρευματοειδής αρθρίτιδα, και άλλα). Το "ευνουχισμένο" άτομο οδηγείται συνήθως στην ομοφυλοφιλία ή στην αμφιφυλοφιλία (δείχνει την τάση ομοφυλοφιλίας) ή στον τρανσεξουαλισμό και στην αλλαγή φύλου ή σε μικρότερο "ευνουχισμό" μπορεί το άτομο να έχει ελάχιστες ερωτικές σχέσεις και να μείνει μοναχικό για πάντα.
Ο "ευνουχισμένος" άνδρας μιμείται τη γυναίκα (λεπτή φωνή, χαριτωμένες κινήσεις, ντύσιμο, σκουλαρίκια, κοτσίδα) και η "ευνουχισμένη" γυναίκα μιμείται τον άνδρα (χοντρή φωνή, αγάπη για αντρικά επαγγέλματα και πολεμικές τέχνες, κοντά μαλλιά, αγενής συμπεριφορά - ενίοτε με βρισιές, ντύσιμο αντρικό - με παντελόνι). Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αγγλία, και γενικά στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες όπου οι γονείς είναι ιδιαίτερα "ευνουχιστικοί" προς τα παιδιά τους, η ομοφυλοφιλία οργιάζει και είναι χαρακτηριστική η θηλυπρεπής προφορά των Άγγλων, οι ομοφυλοφιλικές συνήθειές τους (για παράδειγμα όταν θίγονται να κατεβάζουν το παντελόνι τους και να επιδεικνύουν τον πρωκτό τους) και τα ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα στις βωμολοχίες τους (όπως: "asshole", "kiss / lick my ass") που εμπεριέχουν και το μίσος προς τη μάνα (όπως: "mother fucker", "you are a son of a bitch").
Όλα αυτά αποκαλύπτουν επιτέλους τι είναι πραγματικά η ομοφυλοφιλία. Σε όλες τις αρχαίες κοινωνίες δεν υπήρχαν τα ταμπού του χριστιανισμού ή του ιουδαϊσμού ή του μωαμεθανισμού ή άλλων θρησκειών. Στις αρχαίες κοινωνίες, ιδίως στην Ελλάδα και στην Ανατολή, υπήρχε σεξουαλική ελευθερία (αυτή που απαιτούσαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι νέοι, αλλά δυστυχώς η κοινωνία των χίπις οδηγήθηκε σε μεγαλύτερο τέλμα), κυρίως στους άνδρες. Η ομοφυλοφιλία, η αμφιφυλοφιλία, η παιδεραστία (όχι με παιδιά πέντε ετών όπως σήμερα, αλλά με εφήβους) και η αιμομιξία ήταν χαρακτηριστικά των αρχαίων κοινωνιών. Η αιμομιξία δαρβινικά σταμάτησε γιατί εμπόδιζε την ομαλή αναπαραγωγή του είδους. Για τον ίδιο λόγο εξοβελίστηκε και η ομοφυλοφιλία η οποία αντικαταστάθηκε από την αμφιφυλοφιλία που δεν απειλούσε την αναπαραγωγή του είδους. Όμως, ο "ευνουχισμός" έφερε στην σύγχρονη κοινωνία. την ομοφυλοφιλία στο προσκήνιο Η ομοφυλοφιλία ήταν, αντιθέτως, στις αρχαίες κοινωνίες "φυσιολογική", με τη μορφή της αμφιφυλοφιλίας. Άλλωστε, η κοινωνία ορίζει κάθε φορά το "φυσιολογικό" και το "ανώμαλο".
Το περίεργο είναι πως ενοχλεί πάντα η ομοφυλοφιλία που συνοδεύεται με θηλυπρέπεια στους άνδρες και αυτό δείχνει, πέρα από υποκρισία, και φαλλοκρατία, αφού για τις λεσβίες η κοινωνία δεν ανησυχεί ακόμα πολύ. Άραγε είναι "φυσιολογικός" κάποιος άνδρας που είναι αμφιφυλόφιλος και δεν είναι θηλυπρεπής; Είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία στο στρατό, στη φυλακή, στο εμπορικό ή πολεμικό ναυτικό και στα σχολεία αρρένων ή θηλέων; Η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική όταν η κοινωνία το θέλει. Όμως, στη σύγχρονη οικογένεια (ή τα... απομεινάρια της, αφού η πλειοψηφία των γάμων καταλήγει στο διαζύγιο ή συνήθως σε μία συμβατική σχέση) οι γονείς είναι "ευνουχιστικοί" προς τα τέκνα τους. Τι γίνεται, όμως, στα ζώα; Σε αυτά δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία, αλλά ενίοτε η αμφιφυλοφιλία - σαν και τις αρχαίες κοινωνίες του ανθρώπου. Δεν έχετε δει την φωτογραφία με τα δύο αρσενικά λιοντάρια που συνουσιάζονται;
Επιστρέφοντας στην αρχαία Ελλάδα, πολλοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για παιδεραστία. Προφανώς, συγχέουν το θέμα με τα περίφημα αθηναϊκά συμπόσια και το γενικεύουν. Παρά ταύτα, οι ερωτικές επαφές γίνονταν από μεμονωμένα άτομα με νεαρά αγόρια κυρίως εφηβικής ή προεφηβικής ηλικίας (ενίοτε τα αγόρια πλήρωναν τους δασκάλους τους σε είδος, δηλαδή με το σώμα τους). Σήμερα, οι παιδεραστές βιάζουν μικρά παιδιά, υπάρχει οργανωμένη παιδική πορνεία, η σεξουαλική κακοποίηση είναι συχνό φαινόμενο στις οικογένειες, ενώ δεν υπάρχει νόμος για τις γυναίκες που βιάζουν ανήλικα αγόρια τα οποία σε κάποιες δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς) δεν μπορούν να συνάψουν ερωτική σχέση με ανήλικες γυναίκες, γιατί μπορεί να κατηγορηθούν για βιασμό και να φυλακισθούν...
Στην αρχαία Ελλάδα η παιδεραστία, που δεν ήταν γενικευμένη, συνίστατο στην ερωτική επαφή των ανδρών (ακόμα και μεγάλης ηλικίας) με νεαρά (ατρίχωτα) αγόρια - κυρίως εφήβους - και μάλιστα με την θέλησή τους. Η παιδεραστία που αφορούσε μικρά παιδιά (κάτι που χαρακτηρίζει περισσότερο την σημερινή κοινωνία) δεν ήταν ανύπαρκτη, αλλά ήταν κατακριτέα και μάλιστα ο Παυσανίας στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα την στηλιτεύει. Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε η σύγχρονη μορφή της παιδεραστίας που σήμερα κυριολεκτικά οργιάζει σε όλες τις χώρες και στην οποία υπάρχει το φαινόμενο του βιασμού και της εκπόρνευσης ανηλίκων παιδιών. Σχετικά με τους παιδεραστές, αυτοί είναι άτομα με ψυχοπαθολογία, αφού η παιδοφιλία θεωρείται σεξουαλική διαστροφή. Σήμερα η παιδοφιλία υπάρχει ακόμα και στο διαδίκτυο στο οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε εύκολα να βρει φωτογραφίες γυμνών παιδιών!
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μια κοινωνικά επιτρεπτή σεξουαλική ελευθερία και ένα ερωτικό παιχνίδι μεταξύ ανδρών, γυναικών (εταίρων, παλλακίδων) και ενίοτε νεαρών (άτριχων) αγοριών. Ουσιαστικά η παιδεραστία ήταν κάτι σαν μια παρατεινόμενη τελετή μύησης των εφήβων στην ενήλικο ζωή (που τελείωνε με την ενηλικίωσή τους, οπότε τα αγόρια είχαν πλέον τρίχες), κάτι που παρουσιάζεται και σε πρωτόγονες φυλές στη Νέα Γουινέα!!! Όλα αυτά ήταν στα πλαίσια της σεξουαλικής ελευθερίας και παρουσιάζονταν σε ορισμένες πόλεις (βασικά στην Αθήνα) και περιστάσεις (συμπόσια, Διονύσια) και όχι παντού. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης είναι πως ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα ήταν ιερός θεσμός.
Μάλιστα, ο Γάμος ήταν θεός και ήταν υιός του θεού Έρωτα. Ο Έρωτας ήταν υιός και συνοδός της θεάς του έρωτα, Αφροδίτης. Στις Θεσπιές της Βοιωτίας ετελούντο και αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του θεού Έρωτα και το σύνθημα ήταν: Έρωτας, Παιδεία, Αθλητισμός!!! Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και εορτή προς τιμήν του Έρωτα στις 4 του μήνα Μουνυχιώνος (ο μήνας αυτός ήταν ο 10ος μήνας του αρχαίου αττικού ημερολογίου, από τα μέσα Απριλίου ως τα μέσα Μαΐου). Ακόμα και στην Ακαδημία του Πλάτωνα υπήρχε βωμός αφιερωμένος στον Έρωτα!!!
Σήμερα ο έρως έχει αντικατασταθεί από το σεξ, μέσα από εφήμερες σχέσεις, αν και η κοινωνία μας στην πραγματικότητα είναι ανοργασμική και αυνανιστική... Παράλληλα, οι περισσότεροι γάμοι σήμερα καταλήγουν σε διαζύγιο και υπάρχει πληθώρα διαλυμένων και μονογονεϊκών οικογενειών (ο ένας γονέας + παιδί ή παιδιά). Στην αρχαία Ελλάδα η αγαμία εθεωρείτο επονείδιστη (σε μερικές πόλεις ο γάμος ήταν υποχρεωτικός) και ο θεσμός της οικογενείας ήταν ιερός και όχι κατεστραμμένος όπως σήμερα. Κάθε είδος ερωτικής επαφής εκτός γάμου γινόταν κρυφά και δεν επηρέαζε τον γάμο, εκτός αν ο σύζυγος αποφάσιζε να συζήσει με άλλη γυναίκα.
Όσοι κατηγορούν την αρχαία Ελλάδα θα έπρεπε καλύτερα να κατηγορούν την σημερινή κοινωνία στην οποία η κρίση των ηθικών αξιών είναι τέτοια που πλέον έχει ξεπεράσει κάθε όριο... Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν νόμοι που προστάτευαν την κοινωνική ηθική. Υπήρχαν, για παράδειγμα, πολύ αυστηροί νόμοι εναντίον των μοιχών, των βιαστών, των απαγωγέων και ακόμα πιο αυστηρός νόμος για την κακοποίηση γυναικών ελευθέρων ηθών.
Συμπερασματικά, η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη στις αρχαίες κοινωνίες (π.χ. Έλληνες, Ρωμαίοι κτλ), όμως αργότερα η θρησκείες (ο χριστιανισμός με τον Απόστολο Παύλο και ο μουσουλμανισμός) απαγόρευσαν την ομοφυλοφιλία. Παράλληλα στις αρχαίες κοινωνίες η παιδοφιλία (παιδεραστία) ήταν και αυτή διαδεδομένη (π.χ. στην αρχαία Αθήνα) όπως και η αιμομειξία. Μόλις στην εποχή μας (μετά τη σεξουαλική απελευθέρωση των 3 τελευταίων δεκαετιών) η ομοφυλοφιλία και αμφιφυλοφιλία θεωρούνται επιτέλους κοινωνικά επιτρεπτή, αν και πολλές κοινωνίες (όπως η Ελλάδα και όλα τα ισλαμικά κράτη) είναι ακόμα υπερβολικά ομοφοβικές.
Σχετικά με την παιδεραστία, υπάρχει ακόμα αυξημένη στην εποχή μας, αλλά εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αναφέρουμε ως παιδεραστία και το γεγονός της σεξουαλικής πράξης με έφηβο, από 11-12 ως τα 18, καθώς και το γεγονός ότι μπορεί να γίνεται με τη συγκατάθεση του εφήβου. Πολλές δυτικές χώρες (ιδίως οι ΗΠΑ) έχουν φθάσει στο άλλο άκρο και κάθε σεξουαλική επαφή με ανήλικο (ακόμα και 17 ετών) θεωρείται βιασμός, ακόμα και αν έγινε από συνομήλικο άτομο του αντίθετου φύλου.
