28 Οκτ 2007

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οι κρίσιμες στιγμές που περνάει η Εκκλησία της Ελλάδας λόγω της σοβαρής ασθένειας του Αρχιεπισκόπου μας, του μακαριώτατου κ. Χριστόδουλου, μας καλούν σε περίσκεψη, περισυλλογή και προσευχή.

Από την ίδρυση αυτού του ιστολόγιου μέχρι πρόσφατα πολλοί σχολιαστές τοποθετήθηκαν αρνητικά, σκληρά και αμείλικτα, απέναντι στον αρχιεπίσκοπο και τους συνεργάτες του. Μερικοί μάλιστα ξεπέρασαν τα όρια της ευπρέπειας στην αυστηρή κριτική τους. Ασχετα με το αν έχουν δίκαιο ή άδικο, το δράμα που περνά σήμερα ο αρχιεπίσκοπος επιβάλλει να αναζητήσουμε άλλους τρόπους διαλόγου, πιο ήπιους, πιο ανθρώπινους, χωρίς βέβαια να απομακρυνόμασθε από τη συζήτηση του θέματός μας που πάντοτε είναι αν η ομοφυλοφιλία, η αδελφοποίηση, που αιώνες τώρα είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα μέσα στο σώμα των κληρικών μας, είναι συμβατή με την ιδιότητα του κληρικού και αν επομένως ήλθε ο καιρός να καταργηθούν οι κάθε είδους προκαταλήψεις κατά της ομοφυλοφιλίας, των ομοφυλόφιλων και των αδελφοποιημένων κληρικών.

Κι αν ακόμη έχουμε κριτική άποψη για πρόσωπα που με τον α ή β τρόπο συνδέονται με το θέμα μας, που ίσως μάλιστα φέρουν μεγάλη ή μικρή ευθύνη για τη διαιώνιση μιας αδικίας που γίνεται σε βάρος των αδελφοποιημένων κληρικών, αυτο δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στο να προσευχόμαστε για τους πάσχοντες και τους ασθενείς. Να προσευχηθούμε λοιπόν και για τον αρχιεπίσκοπο και για κάθε άρρωστο και ταλαιπωρημένο.

Ισως η προσευχή μας, της οποίας η δύναμη είναι μεγάλη, απεριόριστη, συνεισφέρει στη βελτίωση της υγείας του αρχιεπισκόπου μας και ίσως ταυτόχρονα ανοίξει νέους ορίζοντες αγάπης που να περιχωρεί όλους, αδελφοποιημένους ή όχι, αδιακρίτως.

9 Σεπ 2007

Ετσι το βλέπουν άλλοι

ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

(του Δημήτριου Μανού)


Σε πολλά κείμενά μου αναφέρομαι στον "ευνουχισμό" των παιδιών από τους γονείς τους, δηλαδή την σωματική ή/και σεξουαλική ή/και ψυχολογική κακοποίηση των παιδιών από τους ίδιους τους γονείς η οποία δημιουργεί αρνητικά αισθήματα στα θύματα και ευθύνεται για σχεδόν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας όπως αλκοολισμός, ναρκωτικά, πορνεία, βία κτλ. Ακόμα και για την ομοφυλοφιλία ευθύνεται. H λέξη "ευνουχισμός" είναι παρμένη από την φροϋδική ψυχανάλυση, αλλά είναι αδόκιμη και σημαίνει κανονικά μόνον ψυχοσεξουαλική κακοποίηση των παιδιών από τους γονείς τους ή τον έναν γονέα. Εγώ σε διάφορα κείμενά μου χρησιμοποιώ καταχρηστικά τον όρο και για σωματική και ψυχολογική καταπίεση. Συνήθως συμβαδίζουν με την ψυχοσεξουαλική καταπίεση, αλλά όχι πάντα.

Ο ευνουχισμός είναι χαρακτηριστικός στους Άγγλους όπου η οικογένεια συχνά είναι καταπιεστική και αδιάφορη και τα τέκνα έχουν "tantrum" και "frustration", δηλαδή θυμό και απογοήτευση αντίστοιχα, για τους γονείς τους ή τον ένα γονέα τους. Το πρόβλημα αφορά όλες τις κοινωνίες, αλλά ιδίως τις δυτικές όπου ο θεσμός της οικογένειας αντιμετωπίζει κρίση. Δεν είναι τυχαίο πως στην Αγγλία μόλις το 22% των μητέρων γαλουχούν τα βρέφη ως τον 6ο μήνα της ζωής τους. Αλλά και σε άλλες κοινωνίες οι μητέρες είναι εξίσου ανεύθυνες. Στην Ελλάδα συνάδελφός μου (ιατρός) βρήκε έπειτα από έρευνα ότι πολλές Ελληνίδες καπνίζουν κρυφά καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους! Πάντως, οι Ελληνίδες, σε αντίθεση με τις Αγγλίδες, κακομαθαίνουν υπερβολικά τα παιδιά τους. Η Ελλάδα είναι η μοναδική δυτική χώρα όπου τα παιδιά όχι μόνον μένουν με τους γονείς τους, αλλά συντηρούνται από αυτούς μέχρι τουλάχιστον την ηλικία των 30! Αργότερα, τα παιδιά δίνουν χρήματα στους γονείς τους, αν δεν τους έχουν κλείσει στο γηροκομείο!

Tο "ένστικτο" της ομοφυλοφιλίας που είναι γενικότερο, αφορά όλους τους ανθρώπους από την πρώιμη (!) παιδική τους ηλικία (συχνά και με τη μορφή της αιμομιξίας) και ενισχύεται από ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον όταν το παιδί "ευνουχίζεται", δηλαδή κακοποιείται ψυχικά, σωματικά και ίσως και σεξουαλικά. Στις αρχαίες εποχές (π.χ. Ελλάδα, Ρώμη) η ομοφυλοφιλία ήταν επιτρεπτή από την κοινωνία, εν αντιθέσει με την (εξαιτίας του χριστιανισμού και του Απ. Παύλου) ομοφοβική εποχή μας.

Στην Ελλάδα οι ομοφυλόφιλοι παίρνουν τρελόχαρτο (!) από τον ελληνικό στρατό, αφού η ομοφυλοφιλία χαρακτηρίζεται ως ψυχική ασθένεια από τους στρατιωτικούς ψυχιάτρους (κατά παράβαση της διεθνούς βιβλιογραφίας) και φυσικά με το τρελόχαρτο (δηλαδή η "γνωμάτευση" ότι είναι... τρελοί στο απολυτήριο στρατού) δεν μπορούν να εργασθούν πουθενά!!! Για το τελευταίο γεγονός η Ελλάδα συνεχίζει να παρανομεί και τόσο η ευρωπαϊκή ένωση, όσο και η Διεθνής Αμνηστία να κωφεύουν.

Πράγματι, μια από της πιο ομοφοβικές κοινωνίες είναι η Ελλάδα όπου όχι μόνο (εκτός από τον ηθοποιό Γιώργο Μαρίνο) κυριολεκτικά κανείς ομοφυλόφιλος δεν έχει δηλώσει την ομοφυλοφιλία του, αλλά στην πράξη οι ομοφυλόφιλοι εξυβρίζονται καθημερινά με χυδαίες λέξεις και γενικά διαπομπεύονται. Όλα αυτά ως τουρκικό κατάλοιπο (επειδή στις μουσουλμανικές χώρες οι ομοφυλόφιλοι θάβονται ζωντανοί), αν και ας μην ξεχνάμε τα γιουσουφάκια των Πασάδων επί τουρκοκρατίας, αλλά και το "οθωμανικό σεξ" που οι Αγγλοσάξονες σήμερα αποκαλούν "the Greek way", εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας των αρχαίων Ελλήνων η οποία δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία!!!

Έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ομοφυλοφιλία μόνον το παθητικό σεξ και όχι το ενεργητικό!!! Παράλληλα, υπάρχουν εμφανέστατες ομοφυλοφιλικές τάσεις ακόμα και σε μικρά παιδιά π.χ. ας παρατηρήσετε σε οποιοδήποτε internet cafe της Ελλάδος ανήλικα αγόρια 5-10 ετών που παίζουν computer games (στην Ελλάδα σπάνια χρησιμοποιούν το internet στα internet cafe) και βρίζουν χυδαία, χρησιμοποιώντας ακόμα και ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα του στυλ "τον γάμ..σα" (τον σκότωσα) και πολλά άλλα. Αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες τα αγόρια συχνότατα χρησιμοποιούν σεξουαλικά ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα στο καθημερινό τους λεξιλόγιο (π.χ. "θα σε γαμ..σω") και υπάρχει μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλία που δυστυχώς ενισχύεται από το κακό οικογενειακό περιβάλλον.

Στην Αθήνα που είναι μια πιο ελεύθερη κοινωνία η ομοφυλοφιλία είναι μεγαλύτερη από την επαρχία όπου ακόμα και σήμερα αποτελεί σοβαρό κοινωνικό στίγμα... Παράλληλα, μην ξεχνάμε και το γεγονός πως τεράστιο ποσοστό του γενικού πληθυσμού είχε κατά την όψιμη παιδική (!) ή εφηβική του ηλικία κάποια ομοφυλοφιλική εμπειρία που οι ίδιοι και συχνά και κάποιοι ψυχολόγοι δικαιολογούν ως σεξουαλικό πειραματισμό!

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία, η ύπαρξή της στην αρχαία Ελλάδα υπερπροβάλλεται σήμερα από κυρίως Άγγλους ιστορικούς, από φθόνο, για να μειώσουν την συνεισφορά της αρχαίας Ελλάδας στον δυτικό πολιτισμό. Δεν διαφωνώ, παρά μόνον στον όρο, αφού στην πραγματικότητα υπήρχε αμφιφυλοφιλία και δυστυχώς (τουλάχιστον στην αρχαία Αθήνα) παιδοφιλία που συνήθως είχε τον χαρακτήρα της μύησης ενός παιδιού στην εφηβεία - κάτι που παρατηρήθηκε και σε πρωτόγονες φυλές της Γουινέας! Άλλωστε η αγαμία στην αρχαία Ελλάδα ήταν επονείδιστη και λίγοι ήταν άγαμοι.

Η ομοφυλοφιλία, αυτή πιθανώς αφορά το 10-30% του πληθυσμού στις δυτικές χώρες και, κατά την άποψή μου, θα αφορούσε το 100% αν δεν υπήρχαν κοινωνικοί περιορισμοί και γενικά η πλύση εγκεφάλου από την παιδική ηλικία "το αρσενικό να ζευγαρώνει με το θηλυκό". Παρά ταύτα, και στα ζώα (ακόμα και στα λιοντάρια!) παρατηρείται ομοφυλοφιλία (μάλλον αμφιφυλοφιλία), ενώ πιστεύω (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι ο φόβος του πρωκτικού σεξ υπάρχει, πιστεύω, και στις αρσενικές γάτες που όταν συναντιόνται τυχαίως ουρλιάζουν και κοντεύουν να αλληλοσκοτωθούν, χωρίς να υπάρχει μπροστά κάποιο θηλυκό για να το διεκδικήσουν...

Θα θέσω το ζήτημα λίγο ωμά, αλλά αυτή είναι η πραγματική αιτία της ομοφυλοφιλίας: το ένστικτο του σεξ αφορά την διείσδυση του πέους σε μια τρύπα, ανεξάρτητα αν αυτή η τρύπα είναι κόλπος η πρωκτός. Θυμάμαι πέρυσι στην εκπομπή "ΟΛΑ" του έγκριτου δημοσιογράφου Θέμου Αναστασιάδη που είχε προβάλει ένα βίντεο με ένα σκαλιστό ελάφι το οποίο πλησίασε ένα ζωντανό αρσενικό ελάφι, το περιεργάστηκε και κατευθείαν το "πήδηξε", δηλαδή έκανε σεξουαλικές κινήσεις στο άγαλμα!!! Στα ζώα οι φερορμόνες και άλλα χαρακτηριστικά (όπως το χρώμα) κατευθύνουν το αρσενικό στο θηλυκό, ώστε να εξασφαλιστεί η γονιμοποίηση.

Στους άνδρες περιέργως η ομοφυλοφιλία θεωρείται "φυσιολογική" όταν αφορά κλειστούς χώρους όπως φυλακές, στρατός και καράβια, ενώ δεν είναι τυχαίες οι φράσεις των αγοριών προς άλλα αγόρια όπως "θα σε γαμ." , "πάρε μου μια πι." κτλ.

Παράλληλα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι άνδρες κοιτούν τον πισινό των γυναικών. Είναι ή όχι ομοφυλοφιλικό υπονοούμενο αυτό; Τουλάχιστον οι γυναίκες κοιτούν τον πισινό των αδρών γιατί γεροί γλουτοί υποτίθεται (ψυχοδυναμικά) ότι εξασφαλίζουν καλύτερη διείσδυση! Τα περί γονιδίου ομοφυλοφιλίας δεν είναι πειστικά, ενώ ανατομικές αλλαγές στον εγκέφαλο (υποθάλαμος, πρόσθιος σύνδεσμος) κάποιων ομοφυλόφιλων που μελετήθηκαν δεν είναι σίγουρο ότι ήταν συγγενείς (εκ γενετής) ή επίκτητες (με την υιοθέτηση της ομοφυλοφιλίας). Στις αρχαίες κοινωνίες η ομοφυλοφιλία οφείλετο στην ανεκτικότητα των κοινωνιών αυτών, μέχρι να τις καταδικάσει ο απόστολος Παύλος και το Ισλάμ (σε φανατικά ισλαμικά κράτη οι ομοφυλόφιλοι θάβονταν ζωντανοί).

Σήμερα, σε αντίθεση με τις αρχαίες κοινωνίες όπου η ομοφυλοφιλία ήταν επιτρεπτή, εμπλέκεται ως συμπαραμαρτούσα αιτία της ομοφυλοφιλίας ο "ευνουχισμός" (ψυχολογική και σεξουαλική καταπίεση) από τους γονείς ως συνέπεια της κρίσης του θεσμού της οικογένειας, αν και η αντίδραση στον "ευνουχισμό" ποικίλει (στροφή σε αλκοόλ και ναρκωτικά, θηλυπρέπεια, σοδομισμός, κιναιδισμός, ομοφυλοφιλία με παθητικό ή ενεργητικό σεξ, σαδομαζοχισμός, κατάθλιψη, βίαιη συμπεριφορά στο ετεροφυλικό σεξ, παρενδυσία, τρανσεξουαλισμός, φετιχισμός, επιδειξιμανία κ.α.

Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί αρρώστια, ούτε κάτι συγγενές (εκ γενετής). Η τυχόν ύπαρξη κάποιου γονίδιου, προφανώς υπολειπόμενου, θα ενισχύει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά κάτω από ορισμένες συνθήκες, δηλαδή τον ευνουχισμό. Επαναλαμβάνεται, όμως, ότι η ύπαρξη, όμως, κάποιου γονιδίου είναι αμφιλεγόμενη, όπως και διάφορα χαρακτηριστικά στον εγκέφαλο των ομοφυλόφιλων που μπορεί να είναι επίκτητα (όχι εκ´ γενετής). Όταν ο ευνουχισμός ενός παιδιού, που ζει σε μια οικογένεια διαλυμένη ή με καυγάδες ή με άστοργους ή/και αδιάφορους γονείς, ξεκινάει από την πρώιμη παιδική του ηλικία, τότε στην εφηβεία η ομοφυλοφιλία θα είναι μια από τις τέσσερις επιλογές που θα έχει το άτομο στην αναζήτηση της σεξουαλική του ταυτότητας. Η δεύτερη επιλογή είναι να κάνει σεξουαλική σχέση με το αντίθετο φύλο (να γίνει ετεροφυλόφιλο), η τρίτη επιλογή είναι να συνάψει σεξουαλική σχέση με άτομα και των δύο φύλων (να γίνει αμφιφυλόφιλο) και η τέταρτη επιλογή είναι μην δημιουργήσει καμία σεξουαλική σχέση ή να δημιουργήσει ελάχιστες σχέσεις.

Οι παραπάνω επιλογές, ιδίως η τελευταία, συνδυάζονται συνήθως με την παρουσία νευρώσεως, ψυχολογικών, καθώς και σεξουαλικών προβλημάτων. Αξίζει να σημειωθεί πως η ομοφυλοφιλία ή οι ομοφυλοφιλικές τάσεις υπάρχουν και σε ψυχιατρικές νόσους. Οι ομοφυλοφιλικές τάσεις μπορεί να είναι υπολανθάνουσες.

Ψυχοδυναμικά, ομοφυλοφιλία συναντάται στο ευνουχισμένο αγόρι στο οποίο δεν έδειξε αγάπη και στοργή η μητέρα του, αλλά αντιθέτως το κακοποίησε σωματικά ή/και ψυχικά. Μεγάλος ευνουχισμός είναι όταν η μητέρα υποτιμά το αγόρι δείχνοντάς του ότι είναι άχρηστο και προβληματικό. Το ευνουχισμένο αγόρι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος (το μίσος είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την απέχθεια) που έχει για την μητέρα του προς όλες τις γυναίκες. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να συνάψει ερωτικό δεσμό μαζί τους. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα αγόρια πειράζουν τα κορίτσια και αργότερα, στο γυμνάσιο (ενίοτε και στο δημοτικό) μπορεί, μόνα τους ή με συμμορία άλλων αγοριών, να κακοποιούν σεξουαλικά ανυπεράσπιστα κορίτσια.

Οι παραπάνω καταστάσεις συμβαίνουν και με το ευνουχισμένο κορίτσι που υποσυνείδητα μισεί τον καταπιεστικό πατέρα της. Το κορίτσι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος για τον πατέρα της προς όλους τους άνδρες. Έτσι, αυτό την οδηγεί στο να έχει πρόβλημα να δημιουργήσει ερωτικό δεσμό με κάποιο αγόρι. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα κορίτσια πειράζουν τα αγόρια και συμπεριφέρονται σαν αγοροκόριτσα. Αργότερα, μπορεί η γυναίκα μέσα από μια συμμορία γυναικών να βιάσει κάποιο ανήλικο αγόρι.

Το ευνουχισμένο αγόρι συχνά βρίσκει στις γυναίκες το πρόσωπο της μητέρας που θα ήθελε να είχε. Το ίδιο ισχύει και για την ευνουχισμένη κοπέλα που βρίσκει στο πρόσωπο του ερωτικού της συντρόφου το πρότυπο του πατέρα, ιδίως αν είναι μεγαλύτερος σε ηλικία. Το ευνουχισμένο αγόρι προτιμάει τις γυναίκες με μεγάλο στήθος, γιατί του θυμίζουν το μητρικό στήθος. Ενίοτε, προτιμάει μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που λαμβάνουν υποσυνείδητα τον ρόλο και το πρότυπο της μητέρας.

Μπορεί να υπάρχει και πλατωνικός ερωτάς (χωρίς σεξ και ερωτικές περιπτύξεις, αλλά περισσότερο πνευματική σύνδεση) από το ευνουχισμένο άτομο. Γνωστό παράδειγμα είναι ο Ρώσος σύνθετης κλασσικής μουσικής Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Ο Τσαϊκόφσκι είναι γνωστός για την ομοφυλοφιλία του. Εντούτοις, είχε πλατωνική σχέση με τη χήρα Ναντέζντα φον Μεκ που ήταν η χρηματοδότρια του. Η χήρα έμεινε έκπληκτη όταν άκουσε κάποιο έργο του Τσαϊκόφσκι από τον δάσκαλο του, τον περίφημο Ρώσο πιανίστα Νικολάι Ρουμπινστάιν. Έτσι το 1877 παράγγειλε στον Τσαϊκόφσκι να της συνθέσει μουσική και έκτοτε, μέχρι το 1890, έγινε χρηματοδότρια του. Του έδινε 6000 ρούβλια τον χρόνο, περίπου 58700 ευρώ!

Η Μαντάμ φον Μεκ και ο Τσαϊκόφσκι αντάλλαξαν ερωτικές επιστολές που έφτασαν συνολικά τα 1100 γράμματα! Εντούτοις, ουδέποτε συναντήθηκαν!!! Είναι εμφανές ότι ο συνθέτης έβλεπέ στο πρόσωπο της Μαντάμ φον Μεκ το πρόσωπο της ιδανικής μητέρας, δηλαδή της μητέρας που θα ήθελε να έχει. Ο Τσαϊκόφσκι ήταν συνεσταλμένος και γενικά φοβόταν τις ανθρώπινες σχέσεις.Ήταν προσβλητικός προς τους φίλους του και χώρισε με τη γυναίκα του. Ήταν ομοφυλόφιλος και είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Τελικά αυτοκτόνησε σε ηλικία 53 ετών. Ο συνθέτης είχε από τα παιδικά του χρόνια ψυχολογικά προβλήματα και είναι εμφανές ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του δεν είχε λυθεί.

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία του Τσαϊκόφσκι, δεν είναι τυχαίο ότι είχε μια παθολογική προσκόλληση στη μητέρα του που διακόπηκε απότομα, όταν σε ηλικία 14 ετών την έχασε από χολέρα. Γενικά η μεγάλη αγάπη αυτή δηλώνει κάποια ψυχοπαθολογία ή έντονο μίσος για την ίσως καταπιεστική μητέρα του. Η αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ γνωστή. Η αυτοκτονία του δεν αποκλείει την πρώτη εκδοχή ως πιθανότερη. Πάντως, το ψυχοπαθητικό άτομο δεν είναι αυτό που ο κόσμος αποκαλεί τρελό. Απεναντίας, μπορεί να είναι ένα άτομο φαινομενικά φυσιολογικό που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Στον χώρο της τέχνης (συμπεριλαμβανομένου και του κινηματογράφου) και της διανόησης πάρα πολλοί καλλιτέχνες εκφράζουν τον ψυχικά τους τραύματα στα έργα. Το έντονο συναισθηματικό ύφος του Τσαϊκόφσκι στα έργα του που δείχνουν μια - συχνά ανεπαίσθητη - μελαγχολία αντικατοπτρίζει την κατάθλιψη και τα ψυχολογικά του προβλήματα, εξαιτίας της πιθανής τραυματικής παιδικής του ηλικίας. Την ηλικία αυτή θυμίζουν και τα παιδικά παραμύθια τα οποία μετέτρεψε σε συμφωνικά έργα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στον Τσαϊκόφσκι η μουσική του είναι τρυφερή και δείχνει ένα απίστευτα ευαίσθητο άτομο. Επί τη ευκαιρία, πολλοί ομοφυλόφιλοι ασχολούνται με τον χώρο της τέχνης, όχι μόνον για να εκφράσουν τα έντονα συναισθήματά τους, αλλά και για να εκδικηθούν υποσυνείδητα τους γονείς τους, με την δημοσιότητα που λαμβάνουν οι ίδιοι και η ...ομοφυλοφιλία τους!

Πέρα από τον Τσαϊκόφσκι, θα γίνει αναφορά και σε έναν άλλο σημαντικό άνδρα, αυτή την φορά από τον χώρο της φιλοσοφίας: τον Φρειδερίκο Νίτσε. Οι απόψεις του Νίτσε περί υπερανθρώπου οδήγησαν τον Αδόλφο Χίτλερ στην θεωρία της Αρίας φυλής και την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Παράλληλα, ο Νίτσε ήταν μισογύνης. Ψυχοδυναμικά, ο μισογυνισμός του Νίτσε δείχνει μίσος για την μητέρα του και το πρότυπο του υπεράνθρωπου δείχνει σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανάγεται στην σχέση του με τους γονείς του. Ο Νίτσε ήταν υιός ιερέα και από τη στιγμή που έχασε ως παιδί τον πατέρα του η μητέρα και η γιαγιά του τον ανέθρεψαν με έντονη προσήλωση στην θρησκεία και με πουριτανισμό. Το πρότυπο του υπερανθρώπου στην ουσία ήταν ένα προϊόν εκδίκησης της δεσποτικής οικογένειας που έζησε.

Εξαιτίας του υποσυνείδητου μίσους του προς την μητέρα και μάλλον και προς τον πατέρα του, ο Νίτσε έγινε άθεος, μισογύνης και έζησε έκλυτο βίο (μάλιστα πήγαινε με πόρνες από τις οποίες κόλλησε σύφιλη - σημειώνεται ότι ψυχοδυναμικά η επαφή του με πόρνες ήταν η εκδίκηση της μητέρας του που έβλεπε υποσυνείδητα ως πόρνη), ενώ στο τέλος της ζωής του αυτοαπομονώθηκε στην Ιταλία και στην Ελβετία. Πριν αυτοαπομονωθεί, ο Νίτσε παραιτήθηκε από καθηγητής αρχαίας φιλολογίας, κατακρίνοντας την φιλολογία ως κάτι στείρο. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της κλασσικής φιλολογίας, γιατί έτσι ο Νίτσε ήλθε σε επαφή με τα αρχέγονα προϊστορικά, ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία που τρέφουν το συλλογικό ασυνείδητο - όπως περιγράφηκε στο αντίστοιχο κεφάλαιο.

Επίσης, ενώ ο Νίτσε ήταν κάποτε θαυμαστής του Ρίχαρντ Βάγκνερ και του Αρθούρου Σοπενχάουερ, τελικά τους απέρριψε και τους δυο. Μάλιστα, έγραψε και ο ίδιος κάποια έργα κλασσικής μουσικής ως απάντηση στον Βάγκνερ!!! Οι απόψεις του Νίτσε ότι ο Θεός πέθανε και ότι ο νέος Θεός είναι ο Ζαρατούστρα, δηλαδή ο υπεράνθρωπος, δεν είναι τυχαίες έπειτα από αυτήν την παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση. Είναι εμφανές το υπολανθάνων σύμπλεγμα κατωτερότητας από την ανασφάλεια που σίγουρα είχε από την μη διαβίωσή του σε μια φυσιολογική οικογένεια.

Η παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση έγινε εσκεμμένα για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης πως όχι μόνο στον Νίτσε, αλλά και άλλοι μεγάλοι άνδρες όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, αλλά και ο Καρλ Μαρξ (ο Μαρξ ήταν εγγονός ραββίνου και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι έγινε άθεος), επηρεάστηκαν έντονα από την οικογένεια στην οποία έζησαν. Τα παιδικά τους βιώματα αλλοτρίωσαν και διαφοροποίησαν αντιδραστικά, τις απόψεις και τον τρόπο ζωής τους. Έτσι, πριν από την μελέτη ενός διακεκριμένου ή διάσημου ανθρώπου χρειάζεται να γίνει ψυχοδυναμική προσέγγιση του χαρακτήρα του. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, εφόσον η οικογένεια διαμορφώνει ουσιαστικά τον χαρακτήρα του ανθρώπου, όχι μόνον στα επτά πρώτα χρόνια της ζωής του, αλλά σε όλη την διάρκειά της, ακόμα και όταν οι γονείς και τα αδέλφια έχουν πεθάνει, αφού τα φαντάσματα (δηλαδή τα βιώματα και τα ψυχικά τραύματα) του παρελθόντος δεν διαγράφονται από την μνήμη.

Στο άτομο που έχει ευνουχιστεί από την πρώιμη παιδική του ηλικία, η επιλογή της σεξουαλικής του συμπεριφοράς προς την ομοφυλοφιλία είναι δύσκολο να αλλάξει. Η προσπάθεια διόρθωσής του από μέρους των γονιών του, καταλήγει σε αποτυχία. Αυτό συμβαίνει γιατί, αφενός οι γονείς είναι αυτοί που οδήγησαν τον έφηβο στην επιλογή του αυτή και αφετέρου η παρέμβαση αυτή είναι η ίδια ευνουχιστική, στην περίπτωση που προσδίδουν την έννοια της πανούκλας στη λέξη ομοφυλόφιλος. Πιέζοντας οι γονείς τον έφηβο να γίνει σεξουαλικά "φυσιολογικός", τον ευνουχίζουν ακόμα περισσότερο.

Το φυσιολογικός είναι υποκειμενικό, γιατί την έννοια αυτή την βάζει ο άνθρωπος. Η αμφιφυλοφιλία συναντάται σε πολλά ζώα, ακόμα και σε λιοντάρια! Άλλωστε, ας μην μας διαφεύγει πως στα αρχαία χρόνια η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία, καθώς και οι αιμομιξίες, ήταν αποδεκτές σεξουαλικές επιλογές. Πάντως, στην αρχαία Αθήνα δεν επέτρεπαν στους κίναιδους (κίναιδος είναι ο άνδρας που παίζει το θηλυκό στην συνεύρεσή του με κάποιον άλλον άνδρα) να κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Επί τη ευκαιρία, οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ομοφυλόφιλοι όπως ισχυρίζονται κάποιοι, συνήθως σιωνιστές, διανοούμενοι (Γάλλοι, Άγγλοι και από τις ΗΠΑ) και άλλοι ζηλόφθονοι και αγράμματοι μελετητές, αλλά ήταν επιτρεπτή η αμφιφυλοφιλία, μιας και στην αρχαία Ελλάδα η αγαμία ήταν επονείδιστη. Τα όργια, οι ακολασίες και γενικά ο έκλυτος βίος ήταν χαρακτηριστικά των Ρωμαίων και όχι των αρχαίων Ελλήνων.

Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες και μη, νομίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι. Αυτό είναι ιστορικό λάθος. Στην αρχαία Ελλάδα όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν γυναίκα και παιδιά, μιας και η οικογένεια ήταν ιερός θεσμός. Επίσης οι άνδρες πέρα από τις γυναίκες τους είχαν ερωτικές σχέσεις και με τις δούλες τους, καθώς και με τις εταίρες (πόρνες). Απλώς, η παρεξήγηση είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνία επέτρεπε στους άνδρες την αμφιφυλοφιλία και όχι την ομοφυλοφιλία. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες επιδίδονταν στην αμφιφυλοφιλία!

Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως σε πολλές χώρες σήμερα, ούτε υπήρχε θηλυπρέπεια που δείχνει ευνουχισμό από την οικογένεια και είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς, η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών στην αρχαία Ελλάδα ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Οι Άγγλοι "μελετητές" που λένε αυτές τις απόψεις, καλύτερα να στραφούν προς την πατρίδα τους όπου η ομοφυλοφιλία οργιάζει. Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς, μάλλον έχουν μπερδέψει τα ρωμαϊκά όργια και τον ρωμαϊκό σοδομισμό με τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό που από φθόνο αποκαλούν ελληνορωμαϊκό, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι αντέγραψαν πλήρως και κακέκτυπα τον ελληνικό πολιτισμό, έκλεψαν και αντέγραψαν ελληνικά αγάλματα και επιδόθηκαν σε απίστευτες λεηλασίες στην Ελλάδα όταν την κατέλαβαν το 146 π.Χ (με την τελική μάχη της Λευκόπετρας στην Κορινθία).

Η απάντηση είναι ότι όλα τα παραπάνω δείχνουν ακόμη φαλλοκρατική κοινωνία που αντιδρά σε κάθε απόκλιση. Οι δε γυναίκες - υποσυνείδητα - χαίρονται όταν ο άνδρας είναι ομοφυλόφιλος, εξαιτίας του φθόνου του πέους που έχουν καρφωμένο στον εγκέφαλό τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι τον θάνατό τους. Οι φθονεροί "μελετητές" που κατηγορούν τους Έλληνες θα ήταν πιο φρόνιμο να εστιάσουν στον σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των ομοφυλόφιλων και την καταστροφή του θεσμού της οικογενείας που δημιουργεί τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές...

Πάντως, η προσπάθεια θεραπείας των σεξουαλικών αποκλίσεων δεν είναι εύκολη. Η προσπάθεια "θεραπείας" της ομοφυλοφιλίας (λες και είναι γρίπη) από κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο συνήθως καταλήγει σε αποτυχία, αφού η αποκάλυψη των αιτιών, παρόλο που θα φέρει την κάθαρση και θα ηρεμήσει ψυχολογικά τον ομοφυλόφιλο, δεν θα οδηγήσει σε αναίρεση τους. Εξάλλου, δεν μπορεί ο ομοφυλόφιλος να σκοτώσει τους γονείς του, με τους οποίους συχνά ζει μαζί τους για όλη του η ζωη, μη αποκαλύπτοντας τους ότι τους μισεί ή τους σιχαίνεται. Σημειώνεται πάλι ότι υπάρχει διάφορα ανάμεσα στα δυο τελευταία συναισθήματα και το ομοφυλόφιλο άτομο μισεί υποσυνείδητα την μητέρα του αν είναι άνδρας ή τον πατέρα αν είναι γυναίκα. Αν αντί για μίσος αισθάνεται απέχθεια, τότε μπορεί να μην οδηγηθεί στην ομοφυλοφιλία, αλλά σε μια από τις άλλες τρεις σεξουαλικές κατευθύνσεις που αναφέρθηκαν στην αρχή του κεφαλαίου αυτού. Το θέμα είναι πως συνήθως τα ευνουχισμένα άτομα έχουν υποσυνείδητες ομοφυλοφιλικές τάσεις τις οποίες αγνοούν. Σημαντικός στην ομοφυλοφιλία είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ. Στο πρότυπο του ανδρός που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και τα περιοδικά κυριαρχούν εικόνες με το ανδρικό σώμα άτριχο και γυμνό, με τον πισινό του γυρισμένο προς το κοινό. Ο γλουτός ανάγει στον πρωκτό και στις παραπάνω εικόνες συνδέεται με την ομοφυλοφιλία. Οι προαναφερθείσες εικόνες εμπεριέχουν ομοφυλοφιλικά πρότυπα. Παράλληλα, δείχνουν προσκόλληση στο ιδανικό μητρικό πρότυπο (που τείνει να εξαφανιστεί με την αδιαφορία της σύγχρονης μητέρας) με το γυμνό άτριχο σώμα που θυμίζει τη μητέρα και το στήθος της - στο καλογυμνασμένο μοντέλο.

Επί τη ευκαιρία, μιας και αναφερθήκαμε στις εικόνες σε ...πισινούς, η αγαπημένη συνήθεια ιδίως των αγγλοσαξόνων (των Καναδών, των Αμερικανών και ιδίως των Βρετανών) όταν θίγονται είναι να σκύβουν κατεβάζοντας τον πισινό τους και να δείχνουν τον πρωκτό τους. Αυτό είναι, ψυχοδυναμικά, καθαρά ομοφυλοφιλική συνήθεια. Το κατέβασμα του παντελονιού είναι χαρακτηριστικό στους Άγγλους. Τα υψηλά ποσοστά ομοφυλοφιλίας στην Μεγάλη Βρετανία οφείλονται στον ευνουχισμό των παιδιών από τους γονείς τους, ιδίως των αγοριών από τις μανάδες τους. Παράλληλα, δεν είναι τυχαία τα οικοτροφεία και τα χωριστά σχολεία για αγόρια και κορίτσια στην Αγγλία που επιτείνουν τις ομοφυλοφιλικές ροπές.

Πριν 1,5 χρόνο προβλήθη στους κινηματογράφους η ταινία "Αλέξανδρος" όπου ο σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν προσπάθησε να παρουσιάσει τον Μέγα Αλέξανδρο ως αδίστακτο και ως ομοφυλόφιλο, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ούτε μια ιστορική αναφορά (θα τρίζουν τα κόκαλα του μέγα ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου) σχετικά με το θέμα αυτό. Αυτό αναδεικνύει πάλι τον φθόνο των ξένων για την Ελλάδα και το απίστευτο κόμπλεξ της κοινωνίας για τους ομοφυλόφιλους (λες και αν ήταν πράγματι ο Αλέξανδρος ομοφυλόφιλος αυτό θα αποδείκνυε κάτι). Βλάκες ήταν όσοι είδαν την ταινία και έκαναν πλούσιους για μία ακόμα φορά τους Αμερικανούς που ελέγχουν πλήρως τον κινηματογράφο. Εγώ έχω να πάω σε κινηματογράφο από το 2000 και στην τηλεόραση δεν βλέπω αμερικάνικες σαχλαμάρες.

Σε συζήτησή μου το καλοκαίρι στο Λονδίνο με μια Γερμανίδα μου είπε ότι όχι μόνον ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά και ο Αχιλλέας με τον Πάτροκλο. Διαπίστωσα πως δυστυχώς στο εξωτερικό έχουν περάσει τις απόψεις αυτές που όμως για τις 2 συγκεκριμένες περιπτώσεις υπάρχει ασάφεια και δεν είναι διαπιστωμένο ιστορικά και επιστημονικά, τουλάχιστον για τον Αλέξανδρο, αφού ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν μάλλον μυθικά πρόσωπα.

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία ή μάλλον την αμφιφυλοφιλία θα έλεγα ότι ήταν χαρακτηριστικό των αρχαίων κοινωνιών και σταμάτησε με τον χριστιανισμό και τις διδαχές του Αποστόλου Παύλου (ενώ ο μουσουλμανισμός ήταν πιο σκληρός, αφού σε κάποια ισλαμικά κράτη θάβονταν ζωντανοί οι ομοφυλόφιλοι) . Ακόμα και οι Κέλτες είχαν στο στρατό τους ομοφυλοφιλικές συνήθειες. Η προσωπική μου άποψη για την αμφιφυλοφιλία είναι πως είναι κάτι φυσικό, παρουσιάζεται και σε κάποια ζώα (ακόμα και λιοντάρια) και απλά σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει το ομοφυλοφιλικό ένστικτο (η ψυχανάλυση αποδεικνύει πως υπάρχει και προς τους... γονείς μας) που απλά καταπιέζεται από τις επιταγές της κοινωνίας: χριστιανικής ή μουσουλμανικής.

Σημειώνεται πως και οι δύο κοινωνίες θεωρούν κατώτερη τη γυναίκα η οποία πρέπει αν υποτάσσεται και να "φοβείται τον άνδρα", ενώ κάποιοι γελοίοι λέγουν ότι αυτό ήταν χαρακτηριστικό μόνον της αρχαιοελληνικής κοινωνίας - ξεχνώντας παράλληλα πως η χειραφέτηση της γυναίκας στα μη μουσουλμανικά κράτη έγινε πριν λίγες δεκαετίες, αλλά και στις δυτικές κοινωνίες ουσιαστικά έγινε εδώ και 25 χρόνια.

Η κοινωνία επιμένει στον θεσμό της οικογένειας, στην μονογαμία και κάνει "πλύση εγκεφάλου" στους ανθρώπους από τη στιγμή που γεννιούνται πως ο άνδρας πρέπει να πάει με τη γυναίκα και η γυναίκα με τον άντρα, ενώ η ομοφυλοφιλική σχέση είναι κάτι "ανώμαλο". Απλά "ανώμαλο" το βαφτίζει η κοινωνία σήμερα. Στα αρχαία χρόνια ήταν σύνηθες (όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού). Σήμερα η ομοφυλοφιλία είναι πάλι σύνηθες (αφορά το 10-30% του πληθυσμού) φαινόμενο, αλλά δυστυχώς σχετίζεται με τον "ευνουχισμό" (καταπίεση, κυρίως σεξουαλική ή/ και σωματική ή/ και ψυχολογική) των παιδιών από (κυρίως) τους ίδιους τους γονείς τους και όσο μεγαλύτερη είναι η καταπίεση αυτή, τόσο εμφανέστερη είναι η θηλυπρεπής συμπεριφορά η οποία δεν ήταν χαρακτηριστικό της ΑΜΦΙφυλοφιλίας των αρχαίων κοινωνιών. Όσοι διαφωνείτε, μάλλον έχετε "κολλήσει" στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα!

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, αυτή έχει πολυδιαφημιστεί και υπερδιογκωθεί. Στην πραγματικότητα ήταν αμφιφυλοφιλία. Πολλοί μελετητές σέβονται και αναγνωρίζουν την άξια της αρχαίας Ελλάδος. Όμως, οι μη Έλληνες μελετητές ξεχνούν από φθόνο πως η Ελλάδα έχει, πέρα από την αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ιστορία. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδος από τα χρόνια του Βυζαντίου. Έχουμε γεμίσει κλασσικιστες!!! Παράλληλα, έχουν ακουστεί από πολλούς ανόητους διάφορες αθλιότητες σχετικά με την αρχαία Ελλάδα.

Όταν συζητούσα κάποτε με κάποιος Αμερικάνα καθηγήτρια φιλολογίας, ήμουν λίγο έντονος στα επιχειρήματα μου όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Για να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου είπα την φράση: - "Τhis is the Greek way" (αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος), εννοώντας την πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων να διαλέγονται με πάθος και συναισθηματισμό. Τότε αυτή μου είπε να μην χρησιμοποιώ την έκφραση "the Greek way" γιατί σημαίνει πρωκτικό σεξ και αυτό το είχε μάθει στις ΗΠΑ!!! Το τρομερό ήταν ότι η καθηγήτρια ήταν Ελληνοαμερικανίδα που είχε σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Το περιστατικό αυτό με κατέπληξε. Καταρχάς εγώ ήξερα το πρωκτικό σεξ στην αργκό ως "το οθωμανικό"!!!

Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες και μη, νομίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι. Αυτό είναι ιστορικό λάθος. Στην αρχαία Ελλάδα ΟΛΟΙ οι αρχαίοι Έλληνες είχαν γυναίκα και παιδία, μιας και η οικογένεια ήταν ιερός θεσμός. Επίσης οι άνδρες πέρα από τις γυναίκες τους είχαν ερωτικές σχέσεις και με τις δούλες τους, καθώς και με τις εταίρες (πόρνες). Απλώς, η παρεξήγηση είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνία επέτρεπε στους άνδρες την αμφιφυλοφιλία και όχι την ομοφυλοφιλία. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες επιδίδονταν στην αμφιφυλοφιλία.

Επειδή πρέπει να εξηγούνται τα αυτονόητα, για όσους δεν γνωρίζουν, η αμφιφυλοφιλία είναι η επιθυμία για σύναψη ερωτικών και σεξουαλικών σχέσεων με άτομα και των δυο φύλων. Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως σε πολλές χώρες σήμερα, ούτε υπήρχε θηλυπρέπεια που δείχνει "ευνουχισμό" (βλ. Φρόιντ) από την οικογένεια και είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς, η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών στην αρχαία Ελλάδα ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Οι Άγγλοι "μελετητές" που λένε αυτές τις απόψεις, καλύτερα να στραφούν προς την πατρίδα τους όπου η ομοφυλοφιλία οργιάζει. Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς, μάλλον έχουν μπερδέψει τα ρωμαϊκά όργια και τον ρωμαϊκό σοδομισμό με τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό.

Ακόμα και τον διαβόητο και ευφυέστατο Αθηναίο πολιτικό Αλκιβιάδη (452-404 π.Χ.) πολλοί, ακόμα και απαίδευτοι Έλληνες, αποκαλούν ομοφυλόφιλο. Στην πραγματικότητα ήταν αμφιφυλόφιλος. Ο Πλάτων τον αναφέρει ως πρότυπο ανδρικού κάλλους. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Αλκιβιάδης το 415 π.Χ. αποστάτησε από τους Αθηναίους που για πολιτικούς λόγους ήθελαν το κεφάλι του, χρησιμοποιώντας χαλκευμένες κατηγόριες για ιεροσυλία - για τον αποκεφαλισμό των Ερμών (90) - που ήταν μάλλον προβοκάτσια. Έτσι, από τη Σικελία (ήταν εκεί ως στρατηγός σε πολεμική εκστρατεία) πήγε στη Σπάρτη. Εκεί, μετά από λίγο καιρό ήλθε σε προστριβή με τους Σπαρτιάτες, γιατί αποπλάνησε τη γυναίκα του ...βασιλιά, Τιμαία, που αποδείχτηκε... άτιμη!!! Αυτό εξόργισε τον βασιλιά Άγιν τον Αρχιδάμου και το 412 π.Χ. ο Αλκιβιάδης ξαναγύρισε κακήν κακώς στην Αθήνα! Άλλοι "μελετητές" (καλύτερα να μην τους χαρακτηρίσω) και συγκεκριμένα οι W. M. Clarke (58) και D. M. Halperin (59) υποστήριξαν ότι ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος είχαν ερωτική σχέση μεταξύ τους! Καταρχάς, έστω ας υποθέσουμε ότι είχαν; Και τι έγινε; Τόσος ρατσισμός υπάρχει εναντίον των ομοφυλόφιλων πια;

Κατά δεύτερον, ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Αχιλλέας είχε σχέση με την Βρισηίδα, μια αιχμάλωτη από την Τροία. Μάλιστα, ήλθε για την ομορφιά της σε έντονη αντιπαράθεση με τον βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, όταν αυτός του την πήρε! Επίσης, ο Αχιλλέας είχε και σύζυγο: την Δηιδάμεια (ήταν κόρη του βασιλιά της Σκύρου, Λυκομήδη). Από την άλλη, οι αγράμματοι και φθονεροί μελετητές δεν γνωρίζουν ότι και ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν μάλλον μυθολογικά πρόσωπα. Ο Φαίδρος στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα αναφέρει εκτός των άλλων: - "Ο (τραγωδός) Αισχύλος (στην χαμένη τραγωδία του "Μυρμιδόνες" - επί τη ευκαιρία οι Μυρμιδόνες ήταν αρχαίος λαός της Θεσσαλίας που εξεστράτευσε, με τους Αχαιούς, εναντίον της Τροίας, με αρχηγό τον Αχιλλέα) λεει ανοησίες όταν ισχυρίζεται πως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν εραστές.

Ακόμα και αν λανθασμένα πολλοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ομοφυλοφιλία, αυτό δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει ακόμα απίστευτο κόμπλεξ και απίστευτο ρατσισμό προς τους ομοφυλόφιλους. Δηλαδή, αν υποθετικά οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι, θα σήμαινε τίποτα αυτό; Και γιατί πάντα η κοινωνία έχει μανία να κοροϊδεύει τους άνδρες ομοφυλόφιλους και σε κάθε γλώσσα υπάρχουν καμιά δεκαριά χυδαίες λέξεις για αυτούς, ενώ τις γυναίκες τις αποκαλούν απλώς λεσβίες, χωρίς να υπάρχει κάποια αντίστοιχη χυδαία λέξη; Γιατί, επίσης, κάποιος ομοφυλόφιλος σήμερα πρέπει δημόσια να δηλώσει την ομοφυλοφιλία του στην κοινωνία, για να γίνει αποδεκτή η "ιδιαιτερότητά" του;

Η απάντηση είναι ότι όλα τα παραπάνω δείχνουν ανδροκρατούμενη κοινωνία που αντιδρά σε κάθε απόκλιση. Οι δε γυναίκες - υποσυνείδητα - χαίρονται όταν ο άνδρας είναι ομοφυλόφιλος, εξαιτίας του "φθόνου του πέους" (βλ. Φρόιντ) που έχουν καρφωμένο στον εγκέφαλό τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι τον θάνατό τους. Οι φθονεροί "μελετητές" που κατηγορούν τους Έλληνες θα ήταν πιο φρόνιμο να εστιάσουν στον σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των ομοφυλόφιλων και την καταστροφή του θεσμού της οικογενείας που δημιουργεί τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές...

Ομοφυλοφιλία και γενικά σεξουαλική ελευθερία υπήρχε σε όλο τον αρχαίο κόσμο και σε όλα τα κράτη και συνεχίστηκε έως την εδραίωση του χριστιανισμού οπότε και το ιερατείο ξεκίνησε τον "ευνουχισμό" (ως σεξουαλική καταπίεση) των μαζών με το να τους επιβάλλει έναν ψευδοπουριτανισμό και να τους κηρύσσει ανοησίες που ποτέ δεν είπε ο Χριστός, όπως για παράδειγμα ότι το διαζύγιο και ο αυνανισμός είναι αμαρτίες. Σε ό, τι αφορά το κάλλος του γυμνού σώματος που παρουσιάζεται χαρακτηριστικά στην αρχαιοελληνική τέχνη (ακόμα και όταν πολεμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες απεικονίζονταν γυμνοί, αν και γνωρίζουμε πως, ως επί το πλείστον, φορούσαν πανοπλία) η εκκλησία (ως ιερατείο) απάντησε με την καταδίκη του γυμνού ως αμαρτία και εκπόρνευση. Πάλι, δηλαδή, απάντησε "ευνουχιστικά"!!!

Στο παρελθόν η καθολική εκκλησία (Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία) ευνούχιζε κυριολεκτικά κάποια αγόρια, για να συνεχίσουν να συμμετέχουν στις παιδικές χορωδίες ή να συμμετέχουν στις γυναικείες χορωδίες και μετά την εφηβεία τους. Η εκκλησία έδειξε απίστευτη υποκρισία με τα όργια των μοναχών και των καλογριών, την αρσενοκοιτία (ομοφυλοφιλία), τους κιναίδους και την παιδεραστία (σε μοναστήρια με νεαρούς δόκιμους και σε ορφανοτροφεία της εκκλησίας). Ακόμα και τον αυνανισμό η εκκλησία τον θεωρούσε - και τον θεωρεί ακόμα - αμαρτία (το "πισωκολλητό" των παπάδων και των νέων στις εκκλησιαστικές σχολές ή στα μοναστήρια δεν το θεωρεί αμαρτία όταν εξομολογηθεί ο "δράστης", αφού κατά την εκκλησία "αμαρτία εξομολογούμενη ουκ εστί αμαρτία"), ενώ η καθολική εκκλησία δεν δέχεται το προφυλακτικό και το αντισυλληπτικό χάπι, τις σεξουαλικές στάσεις τύπου "Κάμα-σούτρα" (δέχεται μόνον την "ιεραποστολική" στάση για τεκνοποιία) και απορρίπτει την άμβλωση - όπως και όλες οι χριστιανικές εκκλησίες (δηλαδή αν μια κοπέλα βιαστεί και μείνει έγκυος δεν επιτρέπει την έκτρωση, ούτε επιτρέπει την έκτρωση σε ενδεχόμενο ένα παιδί να γεννηθεί με κάποια κληρονομική ασθένεια ή αν το έμβρυο έχει σωματική ατέλεια).

Αλλά τα όργια στην εκκλησία είναι μάλλον λιγότερα, αφού αυτοί που γίνονται μοναχοί ή ιερείς είναι - ως επί το πλείστον - "ευνουχισμένα" (καταπιεσμένα συναισθηματικά και σεξουαλικά) από την οικογένειά τους (ενίοτε και από την εκκλησία) άτομα. Στον ισλαμισμό η γυναίκα είναι αντικείμενο (res), ο άνδρας σατράπης, ο αδελφός και η οικογένεια "ευνουχίζουν" τα κορίτσια και σε κάποια ισλαμικά κράτη: οι ομοφυλόφιλοι θάβονται ζωντανοί, οι κοπέλες που εκθέτουν την οικογένειά τους λιθοβολούνται ή εξευτελίζονται δημόσια, και όλα τα κορίτσια υφίστανται κλειτοριδεκτομή για να μην απολαμβάνουν το σεξ... Ο ισλαμισμός είναι ακόμα χειρότερος και πιο καταπιεστικός από την υποκρισία των χριστιανών. Αλλά και ο χριστιανισμός όλους αυτούς τους αιώνες "ευνούχισε" αφάνταστα τον κόσμο με τον ψευδοπουριτανισμό του και τις απόψεις των παπάδων ότι το γυμνό και το σεξ είναι αμαρτία, η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία κτλ. Φυσικά, πολλοί παπάδες επιδίδονταν οι ίδιοι σε σεξουαλικές διαστροφές και παρεκτροπές.

Σεξουαλική ελευθερία υπήρχε σε όλες τις προχριστιανικές κοινωνίες, για παράδειγμα, στους κατοίκους της Μεσοποταμίας (Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Χετταίοι, Ασσύριοι - γνωστός και ο τελευταίος τους βασιλιάς Σαρδανάπαλος για τη μαλθακότητά του και τον έκλυτο βίο του, Μήδοι, Πέρσες), της Παλαιστίνης (η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη σοδομισμούς και αιμομιξίες) και της έκφυλης Ρώμης. Αλλά πάντα στην ιστορία υπήρχε ομοφυλοφιλία. Σήμερα, μάλιστα παρουσιάζει έξαρση (ίσως εξαιτίας του γενετικού εκφυλισμού στις πολυφυλετικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες). Θα απαντούσα στους Αμερικάνους και Άγγλους μελετητές που με εμπάθεια κατηγορούν (λες και είναι έγκλημα) κάποιον αρχαίο Έλληνα ως ομοφυλόφιλο (αν και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε αμφιφυλοφιλία, αλλά παρά ταύτα η αγαμία ήταν επονείδιστη) πως ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Όσκαρ Ουάιλντ, ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ (λάτρευε μόνον τον γάτο του) και ο Νεύτωνας (!) ήταν και αυτοί ομοφυλόφιλοι!

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία, ας μην ψάχνουμε για γονίδια. Η ομοφυλοφιλία έχει ως αιτία τον "ευνουχισμό" του ατόμου στην παιδική ή/και εφηβική του ηλικία (ενίοτε υπάρχει μόνιμος "ευνουχισμός") από τους γονείς του. Το άτομο "ευνουχίζεται" όταν καταπιέζεται από τους αδιάφορους ή/και κακούς γονείς ή/και αδέλφια του. Το "ευνουχισμένο" άτομο μισεί ή απεχθάνεται υποσυνείδητα (χωρίς να το καταλαβαίνει) τους κακούς ή/και αδιάφορους γονείς του ή/και αδέλφια του (συνήθως το μεγαλύτερο ή άλλοτε το μικρότερο από τα αδέλφια είναι καλομαθημένο και "ευνουχίζει" τα άλλα). Μεταξύ των γονιών και του παιδιού, καθώς και μεταξύ του παιδιού με τα αδέλφια του, υπάρχουν υποσυνείδητες αιμομικτικές τάσεις. Αλλά και όταν οι γονείς του ατόμου είναι ανύπαρκτοι (ορφανό ή εγκαταλελειμμένο παιδί), πάλι το άτομο αισθάνεται υποσυνείδητα μίσος ή απέχθεια προς τους γονείς του που το εγκατέλειψαν.

Το "ευνουχισμένο" άτομο οδηγείται στην ομοφυλοφιλία, αφού δεν έχει λύσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα - αν είναι αγόρι (δηλαδή δεν έχει ταυτιστεί σεξουαλικά με τον πατέρα που εκφράζει το πρότυπο του άνδρα) ή το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας - αν είναι κορίτσι (δηλαδή δεν έχει ταυτιστεί σεξουαλικά με τη μητέρα που εκφράζει το πρότυπο της γυναίκας). Τότε το αγόρι υποσυνείδητα απεχθάνεται ή μισεί τη μητέρα του και την τάση του αυτή τη γενικεύει προς όλες τις γυναίκες (ήδη από τη σχολική του ηλικία μπορεί να πειράζει τα κορίτσια και αργότερα μπορεί να τα κακοποιεί σεξουαλικά ή απλά να είναι επιθετικό στο σεξ), ενώ το κορίτσι υποσυνείδητα απεχθάνεται ή μισεί τον πατέρα του και την τάση του αυτή τη γενικεύει προς όλους τους άνδρες και γίνεται λεσβία ή αμφιφυλόφιλη (πάντως, οι γυναίκες, από την πρώιμη παιδική τους ηλικία, έχουν και τον "φθόνο του πέους", εξαιτίας της ιδιαίτερης σημασίας που δίδει - ακόμα - η κοινωνία στα αγόρια).

Η υποσυνείδητη τιμωρία των κακών ή/και αδιάφορων γονιών ερμηνεύει και άλλες τάσεις, πλην της ομοφυλοφιλίας, όπως το να γίνει κάποιο άτομο βιαστής (σήμερα και οι γυναίκες κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικα αγόρια) ή σαδομαζοχιστής ή να σκοτώνει ζωάκια (κάποια παιδιά το συνηθίζουν) ή να επιδίδεται στην άσκοπη βία (συμμορίες ανηλίκων) και ανομία ή να καταλήγει στα ναρκωτικά (σήμερα αντί για ατομική υποστηρικτική ψυχοθεραπεία με ψυχανάλυση προσπαθούν να θεραπεύσουν τα ναρκωτικά χορηγώντας βλακωδώς άλλα ναρκωτικά όπως η μεθαδόνη, διαιωνίζοντας το πρόβλημα) κ.ο.κ. Η υποσυνείδητη εκδίκηση των γονιών φαίνεται και στην τέχνη (βλ. Νίτσε και Μαρξ στην φιλοσοφία και Σούμπερτ και Τσαϊκόφσκι στην κλασσική μουσική) και επίσης ακόμα και στην επιλογή επαγγέλματος (αντιδραστικά μπορεί κάποιος να γίνει, για παράδειγμα, στρατιωτικός ή αστυνομικός ή ιερέας ή μοναχός) και πολιτικών φρονημάτων (φασίστας, αναρχικός).

Στις πλείστες των περιπτώσεων τα παραπάνω συνοδεύονται με νεύρωση (άγχος, νευρικό τικ και άλλα χαρακτηριστικά), ψυχοσωματικά προβλήματα (το άγχος προκαλεί μέσω του νευροφυτικού συστήματος συμπτώματα όπως αέρια στο έντερο στο "σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου", ταχυκαρδία, ταχύπνοια, ημικρανία, ξηροστομία, σιελόρροια, συχνουρία και άλλα) και σωματοψυχικά προβλήματα (σωματικά προβλήματα που σχετίζονται με το άγχος όπως: έλκος στομάχου, διαβήτης, άσθμα, δερματίτιδα, αλλεργίες, υπέρταση, αυτοάνοσες ασθένειες όπως λύκος και ρευματοειδής αρθρίτιδα, και άλλα). Το "ευνουχισμένο" άτομο οδηγείται συνήθως στην ομοφυλοφιλία ή στην αμφιφυλοφιλία (δείχνει την τάση ομοφυλοφιλίας) ή στον τρανσεξουαλισμό και στην αλλαγή φύλου ή σε μικρότερο "ευνουχισμό" μπορεί το άτομο να έχει ελάχιστες ερωτικές σχέσεις και να μείνει μοναχικό για πάντα.

Ο "ευνουχισμένος" άνδρας μιμείται τη γυναίκα (λεπτή φωνή, χαριτωμένες κινήσεις, ντύσιμο, σκουλαρίκια, κοτσίδα) και η "ευνουχισμένη" γυναίκα μιμείται τον άνδρα (χοντρή φωνή, αγάπη για αντρικά επαγγέλματα και πολεμικές τέχνες, κοντά μαλλιά, αγενής συμπεριφορά - ενίοτε με βρισιές, ντύσιμο αντρικό - με παντελόνι). Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αγγλία, και γενικά στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες όπου οι γονείς είναι ιδιαίτερα "ευνουχιστικοί" προς τα παιδιά τους, η ομοφυλοφιλία οργιάζει και είναι χαρακτηριστική η θηλυπρεπής προφορά των Άγγλων, οι ομοφυλοφιλικές συνήθειές τους (για παράδειγμα όταν θίγονται να κατεβάζουν το παντελόνι τους και να επιδεικνύουν τον πρωκτό τους) και τα ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα στις βωμολοχίες τους (όπως: "asshole", "kiss / lick my ass") που εμπεριέχουν και το μίσος προς τη μάνα (όπως: "mother fucker", "you are a son of a bitch").

Όλα αυτά αποκαλύπτουν επιτέλους τι είναι πραγματικά η ομοφυλοφιλία. Σε όλες τις αρχαίες κοινωνίες δεν υπήρχαν τα ταμπού του χριστιανισμού ή του ιουδαϊσμού ή του μωαμεθανισμού ή άλλων θρησκειών. Στις αρχαίες κοινωνίες, ιδίως στην Ελλάδα και στην Ανατολή, υπήρχε σεξουαλική ελευθερία (αυτή που απαιτούσαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι νέοι, αλλά δυστυχώς η κοινωνία των χίπις οδηγήθηκε σε μεγαλύτερο τέλμα), κυρίως στους άνδρες. Η ομοφυλοφιλία, η αμφιφυλοφιλία, η παιδεραστία (όχι με παιδιά πέντε ετών όπως σήμερα, αλλά με εφήβους) και η αιμομιξία ήταν χαρακτηριστικά των αρχαίων κοινωνιών. Η αιμομιξία δαρβινικά σταμάτησε γιατί εμπόδιζε την ομαλή αναπαραγωγή του είδους. Για τον ίδιο λόγο εξοβελίστηκε και η ομοφυλοφιλία η οποία αντικαταστάθηκε από την αμφιφυλοφιλία που δεν απειλούσε την αναπαραγωγή του είδους. Όμως, ο "ευνουχισμός" έφερε στην σύγχρονη κοινωνία. την ομοφυλοφιλία στο προσκήνιο Η ομοφυλοφιλία ήταν, αντιθέτως, στις αρχαίες κοινωνίες "φυσιολογική", με τη μορφή της αμφιφυλοφιλίας. Άλλωστε, η κοινωνία ορίζει κάθε φορά το "φυσιολογικό" και το "ανώμαλο".

Το περίεργο είναι πως ενοχλεί πάντα η ομοφυλοφιλία που συνοδεύεται με θηλυπρέπεια στους άνδρες και αυτό δείχνει, πέρα από υποκρισία, και φαλλοκρατία, αφού για τις λεσβίες η κοινωνία δεν ανησυχεί ακόμα πολύ. Άραγε είναι "φυσιολογικός" κάποιος άνδρας που είναι αμφιφυλόφιλος και δεν είναι θηλυπρεπής; Είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία στο στρατό, στη φυλακή, στο εμπορικό ή πολεμικό ναυτικό και στα σχολεία αρρένων ή θηλέων; Η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική όταν η κοινωνία το θέλει. Όμως, στη σύγχρονη οικογένεια (ή τα... απομεινάρια της, αφού η πλειοψηφία των γάμων καταλήγει στο διαζύγιο ή συνήθως σε μία συμβατική σχέση) οι γονείς είναι "ευνουχιστικοί" προς τα τέκνα τους. Τι γίνεται, όμως, στα ζώα; Σε αυτά δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία, αλλά ενίοτε η αμφιφυλοφιλία - σαν και τις αρχαίες κοινωνίες του ανθρώπου. Δεν έχετε δει την φωτογραφία με τα δύο αρσενικά λιοντάρια που συνουσιάζονται;

Επιστρέφοντας στην αρχαία Ελλάδα, πολλοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για παιδεραστία. Προφανώς, συγχέουν το θέμα με τα περίφημα αθηναϊκά συμπόσια και το γενικεύουν. Παρά ταύτα, οι ερωτικές επαφές γίνονταν από μεμονωμένα άτομα με νεαρά αγόρια κυρίως εφηβικής ή προεφηβικής ηλικίας (ενίοτε τα αγόρια πλήρωναν τους δασκάλους τους σε είδος, δηλαδή με το σώμα τους). Σήμερα, οι παιδεραστές βιάζουν μικρά παιδιά, υπάρχει οργανωμένη παιδική πορνεία, η σεξουαλική κακοποίηση είναι συχνό φαινόμενο στις οικογένειες, ενώ δεν υπάρχει νόμος για τις γυναίκες που βιάζουν ανήλικα αγόρια τα οποία σε κάποιες δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς) δεν μπορούν να συνάψουν ερωτική σχέση με ανήλικες γυναίκες, γιατί μπορεί να κατηγορηθούν για βιασμό και να φυλακισθούν...

Στην αρχαία Ελλάδα η παιδεραστία, που δεν ήταν γενικευμένη, συνίστατο στην ερωτική επαφή των ανδρών (ακόμα και μεγάλης ηλικίας) με νεαρά (ατρίχωτα) αγόρια - κυρίως εφήβους - και μάλιστα με την θέλησή τους. Η παιδεραστία που αφορούσε μικρά παιδιά (κάτι που χαρακτηρίζει περισσότερο την σημερινή κοινωνία) δεν ήταν ανύπαρκτη, αλλά ήταν κατακριτέα και μάλιστα ο Παυσανίας στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα την στηλιτεύει. Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε η σύγχρονη μορφή της παιδεραστίας που σήμερα κυριολεκτικά οργιάζει σε όλες τις χώρες και στην οποία υπάρχει το φαινόμενο του βιασμού και της εκπόρνευσης ανηλίκων παιδιών. Σχετικά με τους παιδεραστές, αυτοί είναι άτομα με ψυχοπαθολογία, αφού η παιδοφιλία θεωρείται σεξουαλική διαστροφή. Σήμερα η παιδοφιλία υπάρχει ακόμα και στο διαδίκτυο στο οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε εύκολα να βρει φωτογραφίες γυμνών παιδιών!

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μια κοινωνικά επιτρεπτή σεξουαλική ελευθερία και ένα ερωτικό παιχνίδι μεταξύ ανδρών, γυναικών (εταίρων, παλλακίδων) και ενίοτε νεαρών (άτριχων) αγοριών. Ουσιαστικά η παιδεραστία ήταν κάτι σαν μια παρατεινόμενη τελετή μύησης των εφήβων στην ενήλικο ζωή (που τελείωνε με την ενηλικίωσή τους, οπότε τα αγόρια είχαν πλέον τρίχες), κάτι που παρουσιάζεται και σε πρωτόγονες φυλές στη Νέα Γουινέα!!! Όλα αυτά ήταν στα πλαίσια της σεξουαλικής ελευθερίας και παρουσιάζονταν σε ορισμένες πόλεις (βασικά στην Αθήνα) και περιστάσεις (συμπόσια, Διονύσια) και όχι παντού. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης είναι πως ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα ήταν ιερός θεσμός.

Μάλιστα, ο Γάμος ήταν θεός και ήταν υιός του θεού Έρωτα. Ο Έρωτας ήταν υιός και συνοδός της θεάς του έρωτα, Αφροδίτης. Στις Θεσπιές της Βοιωτίας ετελούντο και αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του θεού Έρωτα και το σύνθημα ήταν: Έρωτας, Παιδεία, Αθλητισμός!!! Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και εορτή προς τιμήν του Έρωτα στις 4 του μήνα Μουνυχιώνος (ο μήνας αυτός ήταν ο 10ος μήνας του αρχαίου αττικού ημερολογίου, από τα μέσα Απριλίου ως τα μέσα Μαΐου). Ακόμα και στην Ακαδημία του Πλάτωνα υπήρχε βωμός αφιερωμένος στον Έρωτα!!!

Σήμερα ο έρως έχει αντικατασταθεί από το σεξ, μέσα από εφήμερες σχέσεις, αν και η κοινωνία μας στην πραγματικότητα είναι ανοργασμική και αυνανιστική... Παράλληλα, οι περισσότεροι γάμοι σήμερα καταλήγουν σε διαζύγιο και υπάρχει πληθώρα διαλυμένων και μονογονεϊκών οικογενειών (ο ένας γονέας + παιδί ή παιδιά). Στην αρχαία Ελλάδα η αγαμία εθεωρείτο επονείδιστη (σε μερικές πόλεις ο γάμος ήταν υποχρεωτικός) και ο θεσμός της οικογενείας ήταν ιερός και όχι κατεστραμμένος όπως σήμερα. Κάθε είδος ερωτικής επαφής εκτός γάμου γινόταν κρυφά και δεν επηρέαζε τον γάμο, εκτός αν ο σύζυγος αποφάσιζε να συζήσει με άλλη γυναίκα.

Όσοι κατηγορούν την αρχαία Ελλάδα θα έπρεπε καλύτερα να κατηγορούν την σημερινή κοινωνία στην οποία η κρίση των ηθικών αξιών είναι τέτοια που πλέον έχει ξεπεράσει κάθε όριο... Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν νόμοι που προστάτευαν την κοινωνική ηθική. Υπήρχαν, για παράδειγμα, πολύ αυστηροί νόμοι εναντίον των μοιχών, των βιαστών, των απαγωγέων και ακόμα πιο αυστηρός νόμος για την κακοποίηση γυναικών ελευθέρων ηθών.

Συμπερασματικά, η ομοφυλοφιλία ήταν διαδεδομένη στις αρχαίες κοινωνίες (π.χ. Έλληνες, Ρωμαίοι κτλ), όμως αργότερα η θρησκείες (ο χριστιανισμός με τον Απόστολο Παύλο και ο μουσουλμανισμός) απαγόρευσαν την ομοφυλοφιλία. Παράλληλα στις αρχαίες κοινωνίες η παιδοφιλία (παιδεραστία) ήταν και αυτή διαδεδομένη (π.χ. στην αρχαία Αθήνα) όπως και η αιμομειξία. Μόλις στην εποχή μας (μετά τη σεξουαλική απελευθέρωση των 3 τελευταίων δεκαετιών) η ομοφυλοφιλία και αμφιφυλοφιλία θεωρούνται επιτέλους κοινωνικά επιτρεπτή, αν και πολλές κοινωνίες (όπως η Ελλάδα και όλα τα ισλαμικά κράτη) είναι ακόμα υπερβολικά ομοφοβικές.

Σχετικά με την παιδεραστία, υπάρχει ακόμα αυξημένη στην εποχή μας, αλλά εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αναφέρουμε ως παιδεραστία και το γεγονός της σεξουαλικής πράξης με έφηβο, από 11-12 ως τα 18, καθώς και το γεγονός ότι μπορεί να γίνεται με τη συγκατάθεση του εφήβου. Πολλές δυτικές χώρες (ιδίως οι ΗΠΑ) έχουν φθάσει στο άλλο άκρο και κάθε σεξουαλική επαφή με ανήλικο (ακόμα και 17 ετών) θεωρείται βιασμός, ακόμα και αν έγινε από συνομήλικο άτομο του αντίθετου φύλου.

Ξανά στο ρυθμό της καθημερινότητας

Μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι, θερμότατο σε όλα τα επίπεδα, οι "Κληρικοί Αδελφοποιημένοι " ξαναμπαίνουν στο ρυθμό της καθημερινότητας. Ευχή μου, αλλά ευχή και πολλών άλλων, είναι να συνεχισθεί ο διάλογος που αρχίσαμε πριν αρκετούς μήνες με στόχο να διαλευκανθεί, όσο αυτό είναι δυνατό σ'αυτό τον τόπο και σ'αυτή την εποχή μας, το σοβαρότατο και πάντα επίμαχο θέμα της ομοφυλοφιλίας στον ελληνικό ορθόδοξο κλήρο τόσο της πατρίδας όσο και του εξωτερικού. Οσοι παίρνουμε το θέμα στα σοβαρά θα θέλαμε να δούμε ένα διάλογο απαλλαγμένο από τα σκοταδιστικά και συχνά άκριτα και αντιφατικά κλισέ μιας ξύλινης, άψυχης και καθόλα τυποποιημένης θεολογίας. Θέλουμε διάλογο πολιτισμένο και εποικοδομητικό που να διαπνέεται από ελεύθερη σκέψη και να ανοίγει νέες προοπτικές.

π. Αβέρκιος

29 Ιουν 2007

Παιδεραστία και Ομοφυλοφιλία στην Εκκλησία Αμερικής


Το ιστολόγιό μας φιλοξενεί αυτή τη φορά άρθρο για τη παιδεραστία στην Ελληνική Εκκλησία της Αμερικής εξ αφορμής ενός συνταρακτικού παιδεραστικού επεισόδιου. Μετά από πολύμηνες διαμαρτυρίες επισκόπων, ιερέων και απλών πιστών, εφημερίδων και περιοδικών, συλλόγων και οργανώσεων, η ηγεσία της Εκκλησίας της Αμερικής αποφάσισε τελικά πριν λίγες μέρες να αρχίσει τη διαδικασία για τη καθαίρεση γνωστού παιδεραστή κληρικού.

Οπως μας πληροφορούν απ' την Αμερική, η παιδεραστία είναι αρκετά διαδεδομένη μεταξύ των έγγαμων κληρικών, ενώ η ομοφυλοφιλία είναι φαινόμενο πιο συχνό μεταξύ των άγαμων κληρικών, επισκόπων και ιερέων. Δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνονται κρούσματα παιδεραστίας στην Αμερική. Είναι δεκάδες οι περιπτώσεις και οι δίκες των θυμάτων εναντίο των παιδεραστών κληρικών είναι πολύ συχνές. Πολλοί πιστεύουν πως το πρόβλημα δημιουργείται από την τακτική της Εκκλησίας της Αμερικής να "σπρώχνει" προγραμματισμένα τους υποψήφιους κληρικούς της στον έγγαμο κλήρο, άσχετα αν ένα μέρος αυτών είναι ομοφυλοφιλικής ή παιδεραστικής τάσης. Βέβαια, όπως γνωρίζουμε, ο γάμος δεν μεταβάλλει ούτε τον παιδεραστή ούτε τον ομοφυλόφιλο κληρικό. Απλώς, στις περιπτώσεις αυτές, δημιουργεί ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα.

Ηταν καιρός να ασχοληθεί η Ελληνική Εκκλησία της Αμερικής με το φαινόμενο των παιδεραστών κληρικών της. Μετά την παραπάνω περίπτωση πρέπει να συνεχίσει, με πυγμή και σθένος, το έργο της κάθαρσης καθαιρώντας και αποπέμποντας τους εκπρόσωπους αυτής της σεξουαλικής διαστροφής που, με το πρόσχημα του κληρικού, καταστρέφουν τη ζωή αθώων παιδιών. Μετά ας καταπιασθεί και με το πρόβλημα των αδελφοποιημένων κληρικών της, που είναι πολλοί, δίνοντας μια ρεαλιστική λύση στο θέμα με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα και τα αποτελέσματα της σύγχρονης θεολογικής έρευνας περί αδελφοποίησης.


Προς καθαίρεση ο π. Νικόλαος Κατίνας.


Ο Δημήτριος κάλεσε το Πνευματικό δικαστήριο υπό το βάρος της γενικής κατακραυγής


Του Θεόδωρου Καλμούκου - Ειδικά για τον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ - Τετάρτη, 27 Ιουνίου 2007


ΒΟΣΤΩΝΗ.- Την καθαίρεση του ιερέα Νικόλαου Κατίνα, ο οποίος έχει κατηγορηθεί, ως γνωστόν, επί παιδεραστία, αποφάσισε να εισηγηθεί το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο της 'μεσης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας Νέας Υόρκης, το οποίο συνήλθε στις 15 Ιουνίου στην Αρχιεπισκοπή, κατόπιν εισήγησης του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου.

Την απόφαση αυτή ανακοίνωσε ο Αρχιεπίσκοπος στην έκτακτη συνεδρίαση της Ιερής Επαρχιακής Συνόδου που έγινε την Τρίτη στην Έδρα της Αρχιεπισκοπής στην Νέα Υόρκη, όπως είχε εξαγγείλει ο «Ε.Κ.» στην έκδοση του περασμένου Σαββατοκύριακου.

Το Πρωτοβάθμιο Πνευματικό Δικαστήριο της 'μεσης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας συνήλθε υπό την προεδρία του Πρωτοσυγκελλεύοντος της Αρχιεπισκοπής, Επισκόπου Τρωάδος κ. Σάββα, ενώ μέλη του ήταν οι ιερείς Μιχαήλ Κοντογιώργης βοηθός Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής, Φραγκίσκος Μαραγκός Γενικός Διευθυντής του Τμήματος Επικοινωνιών της Αρχιεπισκοπής, Γεώργιος Σταυρόπουλος από την κοινότητα της Αγίας Τριάδος του Χίκσβιλ της Νέας Υόρκης και Δημήτριος Μοσκοβίτης από την κοινότητα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Μανχάταν Νέας Υόρκης.

Ο π. Κατίνας δεν προσήλθε στο Πνευματικό Δικαστήριο και δικάστηκε ερήμην. Λέγεται ότι εξακολουθεί να βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο νησί της Ρόδου, από το οποίο και έλκει την καταγωγή του.

Ο κ. Δημήτριος άλλαξε στάση έναντι του π. Κατίνα, τον οποίον είχε θέσει απλώς σε αργία από κάθε ιεροπραξία παρά τις εισηγήσεις συνοδικών αρχιερέων να οδηγηθεί σε καθαίρεση, έπειτα από τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του «Ε.Κ.» στα οποία παρατέθηκαν γνώμες αρχιερέων, πλειάδας ιερέων και πολλών λαϊκών αντιπροσωπευτικά από την Εκκλησία και από όλη την χώρα. Ο Αρχιεπίσκοπος μέχρι τώρα υποστήριζε ότι «η αργία ήταν αρκετή, ο π. Κατίνας είναι 72 ετών, έχει μετανιώσει για τις πράξεις του και θέλει να κηδευτεί ως ιερέας».

Ηδη έχει κατατεθεί μήνυση εναντίον της Αρχιεπισκοπής, της Μητρόπολης Ντένβερ, της κοινότητας της αγίας Τριάδος του Ντάλας-Τέξας και του ιδίου του π. Κατίνα.

Ο Αρχιεπίσκοπος συνδέεται με στενή και μακρόχρονη φιλία με τον π. Κατίνα, ενώ ο τελευταίος διαθέτει ισχυρούς φίλους και κουμπάρους ανάμεσα στον κλήρο της Αρχιεπισκοπής, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται σε επιτελικές θέσεις. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται ο πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, Αλέξανδρος Καρλούτσος, ο πρόεδρος του Ελληνικού Κολεγίου και της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Τριανταφύλλου, ο πρωτοπρεσβύτερος και ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αλκιβιάδης Καλύβας, ο πρωτοπρεσβύτερος-καθηγητής Θεόδωρος Στυλιανόπουλος, ο π. Τόμας Παπασλιάρης από την κοινότητα της Αναλήψεως του Ωκλαντ της Καλιφόρνιας.

Το επόμενο βήμα είναι ο Αρχιεπίσκοπος θα στείλει γραπτώς την πρόταση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο με την οποία θα ζητείται η καθαίρεση του π. Κατίνα στις τάξεις των λαϊκών. Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να ζητήσει από την Σύνοδό του την καθαίρεση του π. Κατίνα ή τανάπαλιν.

Ο κ. Δημήτριος προσπαθούσε μέχρι και πρόσφατα να πείσει ακόμα και στενούς του συνεργάτες πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αργίας και καθαίρεσης.

Στην έκτακτη συνεδρίαση της Συνόδου δεν παρευρέθηκαν οι Μητροπολίτες Αγίου Φραγκίσκου κ. Γεράσιμος και Ντένβερ κ. Ησαΐας, στην Μητρόπολη του οποίου υπάγεται η κοινότητα της Αγίας Τριάδος του Ντάλας Τέξας, στην οποία υπηρέτησε ο Κατίνας επί 28 έτη. Ο Μητροπολίτης Ησαΐας, εξακολουθεί να υποστηρίζει τον Κατίνα, όπως αναγράφεται σε πρόσφατο αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ε.Κ.» από το κήρυγμά του στο ναό της Αγίας Τριάδος του Ντάλας την Κυριακή της Πεντηκοστής 27 Μαΐου.

Στην Σύνοδο συμμετείχαν, ο πρόεδρός της, Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, ο Σικάγου Ιάκωβος, ο Πιτσβούργου Μάξιμος, ο Βοστώνης Μεθόδιος, ο Ατλάντας Αλέξιος, ο Ντιτρόιτ Νικόλαος και ο Νέας Ιερσέης Ευάγγελος.

Το δεύτερο θέμα με το οποίο ασχολήθηκε η Σύνοδος ήταν οι καταγγελίες που έκανε επιφανές λαϊκό μέλος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, σε βάρος ιεράρχη, ότι εμφανίζεται με την φωτογραφία του σε συγκεκριμένη ιστοσελίδα ομοφυλόφιλων στο Ιντερνετ, αναζητώντας εραστές για σεξουαλική συνεύρεση.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος στη Σύνοδο υποστήριξε από την αρχή τον ιεράρχη λέγοντας, πως, «όλα τούτα είναι ανυπόστατα και αβάσιμα», ενώ είχε αντίγραφα τόσο των φωτογραφιών, όσο και των περιγραφών εκτυπωμένα από την εν λόγω ιστοσελίδα έτοιμα να τα μοιράσει στους συνοδικούς αρχιερείς, πλην όμως εκείνοι αρνήθηκαν να τα δεχθούν, ούτε καν τα είδαν.

Ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι ανετέθη σε ειδικούς ηλεκτρονικούς να αποφανθούν περί της γνησιότητας ή μη των αναγραφομένων και εικονιζόμενων στο Ιντερνετ, οι οποίοι κατέληξαν ότι δεν μπορούν να αποφανθούν, ενώ ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος εξήγησε στους συνοδικούς αρχιερείς τρόπους και μεθόδους με τους οποίους είναι δυνατόν να γίνονται ηλεκτρονικά μοντάζ στο Ιντερνετ.

Η Σύνοδος συμφώνησε με την θέση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου ότι τα καταγγελλόμενα είναι αβάσιμα, ενώ θα αποσταλεί επιστολή σ' αυτόν που έκανε τις καταγγελίες, ο οποίος είχε επιχειρήσει και στο παρελθόν να κατηγορήσει τον συγκεκριμένο ιεράρχη επί ομοφυλοφιλία.

Πληροφορίες του «Ε.Κ.» αναφέρουν ότι το λαϊκό μέλος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου μετέβη στην τελευταία συνεδρίαση του Συμβουλίου στο Χιούστον του Τέξας στο τέλος του Απριλίου, ζήτησε κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο στην οποία του παρουσίασε τις φωτογραφίες και τα περιγραφόμενα στην ιστοσελίδα και ζήτησε όπως προβεί στα περαιτέρω.

Όπως προκύπτει από τα διαμειφθέντα στην συνεδρίαση της Συνόδου ο Αρχιεπίσκοπος κατέληξε ότι «πρόκειται για αβάσιμα πράγματα» περνώντας την γραμμή στην Σύνοδο ότι δεν πρέπει να τεθεί θέμα υποστηρίζοντας ενθέρμως τον κατηγορούμενο ιεράρχη.

Ο Μητροπολίτης Ατλάντας κ. Αλέξιος πρότεινε την παραπομπή του λαϊκού μέλους του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου σε Πνευματικό Δικαστήριο, για την απόπειρά του να κατηγορήσει και διασύρει το όνομα ιεράρχη άνευ τεκμηρίων.

Ο Μητροπολίτης Πιτσβούργου κ. Μάξιμος ζήτησε να μην υπάρξουν διαρροές στον «Ε.Κ.» για τα συζητηθέντα στον Σύνοδο.

Σε σχετική ερώτηση για πρόσφατη παραίτηση Αρχιμανδρίτη κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες, ο οποίος ανήκει στην δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Ατλάντας και ο οποίος μάλιστα στις δύο τελευταίες εκλογές είχε προταθεί για Επίσκοπος και είχε συμπεριληφθεί ακόμα και στο τριπρόσωπο, ελέχθη από τον οικείο ποιμενάρχη του, τον Μητροπολίτη Ατλάντας κ. Αλέξιο πως «έχει τεθεί σε αργία και θα παραπεμφθεί σε Πνευματικό Δικαστήριο για σεξουαλική κακοποίηση», ενώ δεν ελέχθησαν άλλες λεπτομέρειες.

Σε ερώτηση για έτερον Αρχιμανδρίτη από το Κονέκτικατ, ελέχθη από τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο ότι απλώς βρίσκεται σε άδεια, γνωστή ως [leave of absence]. Ο συγκεκριμένος Αρχιμανδρίτης έχει πάρει κι άλλες δύο φορές παρόμοιες πολύμηνες άδειες.

21 Ιουν 2007

Συνέντευξη του π. Αβέρκιου στην Espresso


Ερωτήσεις της Χαράς Αναστασάκη


Ισχύει ότι είστε ο Φ.Γ. ο οποίος ξεκίνησε σε ηλικία 24 ετών από νησί και έφτασε στο Βόλο όπου χειροτονηθήκατε διάκος από τον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο;


Αν είμαι πραγματικά ο Φ.Γ. δεν θα το αποκάλυπτα βέβαια.
Αν πάλι δεν είμαι, γιατί να ενθαρρύνω όσους ψάχνουν να στρέψουν την έρευνα προς την κατεύθυνση μου;
Το θέμα της ταυτότητας μου θα μείνει άλυτο, όσο μπορέσω να το κρατήσω έτσι.


Θα θέλατε να μας παραθέσετε τις όποιες απόψεις σας για την ομοφυλοφιλία αλλά και το πως έχετε φανταστεί την "ιδιαιτερότητα" αυτή (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) εντός των κύκλων της εκκλησίας;


Θεωρώ την ομοφυλοφιλία στον Κλήρο ως δεδομένη. Πάντοτε είχαμε ομοφυλόφιλους κληρικούς και πάντα θάχουμε. Το θέμα γεννιέται από τη στιγμή που οι χαμηλόβαθμοι ομοφυλόφιλοι κληρικοί υφίστανται διακρίσεις κοινωνικής και εκκλησιαστικής φύσης αφού η επίσημη Εκκλησία, δηλ. η εκκλησιαστική ηγεσία (που στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από ομοφυλόφιλους, φθασμένους όμως) δεν τολμά από εμφανή σκοπιμότητα να αντιμετωπίσει το θέμα με αρχηγικό σθένος. Να αναγνωρίσει την ύπαρξη του προβλήματος και να ξεκαθαρίσει αν η ομοφυλοφιλία αποτελεί σήμερα κώλυμα για ένα κληρικό ή όχι. Καταλαβαίνω τη δυσκολία μιας τέτοιας προσπάθειας απομέρους της ηγεσίας. Από την άλλη πλευρά όμως έως πότε θα συνεχίζεται αυτή η υποκριτική συμπεριφορά δεδομένου ότι όλοι οι κληρικοί, επίσκοποι και μη, κηρύττουμε την ανηθικότητα της υποκρισίας; Μέχρι πότε θα κρύβονται οι ομοφυλόφλοι κληρικοί, υψηλόβαθμοι ή χαμηλόβαθμοι; Δεν είναι καλλίτερα να ετοιμάσουμε το λαό της Εκκλησίας να συμβιβαστεί με το γεγονός αυτό, όπως με κατανόηση και συμπάθεια το δέχθηκαν ήδη οι Αγγλικανοί και σχεδόν όλοι οι Προτεστάντες; Και το θέμα έληξε εκεί. Ούτε άδειασαν οι ναοί τους ούτε μειώθηκε ο αριθμός των πιστών τους.


Τι υποδοχή έχει το blog σας από συναδέλφους σας


Η δημιουργία του μπλογκ είχε θετικότατη υποδοχή μεταξύ αδελφοποιημένων κληρικών, ακόμη και μεταξύ ομοφυλόφιλων λαϊκών στελεχών της Εκκλησίας. Δεν έχω παράπονο. Ανοίξαμε μια συζήτηση κι ας μην είναι ακόμη απόλυτα ικανοποιητική. Είμαστε στην αρχή άλλωστε.


Έχετε δεχτεί πόλεμο από τα ανώτερα κλιμάκια της εκκλησίας και με ποιους τρόπους έχετε πολεμηθεί;


Προσπαθούν ορισμένα άτομα που είναι μάλλον βαλτοί από τα ανώτερα κλιμάκια της Εκκλησίας, να επηρεάσουν το διάλογο αλλά δεν φαίνεται νάχουν μεγάλη επιτυχία. Γνωρίζω πάντως ότι έχουν βάλει λυτούς και δεμένους να ανακαλύψουν τον π. Αβέρκη, αλλά πάλι χωρίς επιτυχία. Ας ελπίσουμε ότι δε θα μπορέσουν να μας αναχαιτίσουν.


Πιστεύετε ότι οι αποκαλύψεις που κάνετε αν και συνήθως ανώνυμες "κλυδωνίζουν" μεγάλα στελέχη της εκκλησίας;


Στο μπλογκ γίνεται προσπάθεια να συζητήσουμε πολιτισμένα το θέμα της ομοφυλοφιλίας στον Κλήρο. Οταν άλλοι χριστιανοί τόχουν λύσει ήδη το πρόβλημα, εμείς να μην έχουμε το δικαίωμα ούτε συζήτηση να κάνουμε; Βέβαια, κάθε τόσο ξεπετιέται κάποιος και αποκαλύπτει πειστικά ορισμένες πτυχές της βιοτής κάποιου ανώτερου εκκλησιαστικού στελέχους. Δεν το θέλω αυτό αλλά είναι, φαίνεται, αναπόφευκτο όταν συζητάς το καυτό θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ωστόσο απ'όσα διαπιστωσα μέχρι στιγμής, εκείνο που ενοχλεί τους συζητητές του μπλογκ δεν είναι τόσο η ομοφυλοφιλία ενός κληρικού όσο η υποκρισία του.


Αν γινόσασταν αρχιεπίσκοπος κάποια στιγμή στο μέλλον τι θα αλλάζατε στο πως χειρίζεται η εκκλησία τους ομοφυλόφιλους;


Με τις ιδέες που έχω δεν πρόκειται ποτέ να γίνω αρχιεπίσκοπος ή πατριάρχης. Εκεί ψηλά φθάνουν άνθρωποι που δεν υποστηρίζουν καμια ιδέα και που έμαθαν να κολυμπούν μέσα σε ωκεανό ιδεών χωρίς ν'αφήνουν καμιά ιδέα να τους βουλιάξει. Ωστόσο έχω την άποψη ότι ένας αρχιεπίσκοπος ή πατριάρχης πρέπει να προσπαθήσει να συλλάβει τη σοβαρότητα και το μέγεθος του προβλήματος της ομοφυλοφιλίας στον Κλήρο σήμερα και να αναγνωρίσει την ανάγκη ότι κάτι πρέπει να γίνει.


Από την εμπειρία σας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα τι επικρατεί στο ζήτημα των ομοφυλόφιλων ιερέων;


Οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί στην Ελλάδα ζουν μια αφόρητη καταπίεση ψυχολογική και κοινωνική. Αν φανερώσουν τη σαρκική τους τάση ή προτίμηση είναι βέβαιο πως θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια γενική κατακραυγή, των ενοριτών τους, της κοινωνίας και του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Δεν έχουν μέλλον ως ομοφυλόφιλοι κληρικοί. Γιαυτό υποκρίνονται και η υποκρισία είναι γι αυτούς υπολογίσιμη καταπίεση. Είμαι ενήμερος για τους κρυφούς πόθους τους να δούν το θέμα να προωθείται στα ανώτερα κλιμάκια. Ωστόσο, δεν έχουμε ακόμη ενδείξεις κάποιου σοβαρού ενδιαφέροντος απομέρους τους.


Ισχύει ότι είχατε αναζητήσει ερωτικούς συντρόφους μέσω του gaydar;


Δεν πιστεύω στις απρόσωπες γνωριμίες των διάφορων διαδικτυακών Gaydar, ούτε τις συνιστώ σε άλλους.


Έχετε εμπειρία από το εξωτερικό και το τι ισχύει εκεί με τους ομοφυλόφιλους στον κλήρο;


Γνωρίζω ορισμένα στοιχεία περί ομοφυλοφιλίας στον Κλήρο του εξωτερικού. Μερικά γράφονται και στο μπλογκ. Και εκεί, στο εξωτερικό, φαίνεται να έχουν οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί να αντιμετωπίσουν τις ίδιες δυσκολίες και την ίδια στάση από την εκκλησιαστική ηγεσία. Βέβαια, στο εξωτερικό παρατηρούμε και το φαινόμενο πολλών εγγάμων κληρικών που εκδηλώνουν και αναπτύσσουν ετεροφυλοφιλικές και ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες συγχρόνως. Θάλεγα, ένα αρκετά σοβαρό ποσοστό των κληρικών στην Αμερική. Δεν αναφέρουμε στους παιδεραστές κληρικούς που κι αυτοί εμφανίζουν ένα ισχυρό ποσοστό στην ίδια χώρα. Είναι φαινόμενα που η Εκκλησία πρέπει να τα λάβει υπόψη, να καταδικάσει τον παιδεραστή και να εξετάσει το πρόβλημα του ομοφυλόφιλου. Δεν οδηγεί πουθενά να κρυβόμαστε συνεχώς πίσω απ'το δάκτυλο μας.


Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που καταπνίγουν το πάθος τους για το ίδιο φύλο εξαιτίας της κατακραυγής από την οποία αυτό συνήθως συνοδεύεται;


Στα νέα παιδιά που, όπως λέτε, "καταπνίγουν το πάθος τους για το ίδιο φύλο εξαιτίας της κατακραυγής από την οποία αυτό συνήθως συνοδεύεται", θάλεγα να κάνουν υπομονή. Τώρα άρχισε ο αγώνας: να οδηγήσουμε την εκκλησιαστική ηγεσία να ασχοληθεί με το θέμα μας. Θάναι δύσκολος ο αγώνας. Πολλά τα εμπόδια. Ωστόσο και άλλοι χριστιανοί πέρασαν απ το ίδιο το σκοτεινό τουνέλι για να βρεθούν μια μέρα μπροστά στο άπλετο φως του ήλιου.


Αληθεύει ότι η Αρχιεπισκοπή σας "απέλυσε" όταν πληροφορήθηκε πως ντυνόσασταν κάσουαλ και επισκεπτόσασταν γκέι στέκια;
Θεωρείτε αυστηρή την απόφαση αυτή;


Αν η Αρχιεπισκοπή απέλυσε κάποιο κληρικό επειδή ντυνόταν "κάσουαλ" και επειδή επισκεπτόταν απλώς γκέι στέκια, θεωρώ την απόφαση όχι μόνο αυστηρή αλλά και αντικανονική και τελείως αβάσιμη. Οι κληρικοί που στο εξωτερικό ντύνονται κάσουαλ, γιατί δεν απολύονται; Και πώς καταδίκαζεται ένας κληρικός (που μπορεί και να μην είναι γκέι) επειδή επισκέφθηκε ένα στέκι γκέι για κάποιο λόγο άγνωστο σε μας;


Ποια η γνώμη σας για τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο; Τι γνώμη έχετε σχηματίσει από τη γνωριμία σας μαζί του;


Τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο τον θεωρώ κληρικό προικισμένο με πολλές ικανότητες. Εύχομαι να βρει το χρόνο να ασχοληθεί με το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας στον Κλήρο και να το δει στην πραγματική του διάσταση. Θα προσφέρει έστι μεγάλη υπηρεσία στην Εκκλησία.


(Η παραπάνω συνέντευξη δόθηκε στην κ. Χαρά Αναστασάκη που τη χρησιμοποίησε για δημοσιευμά της στην εφημερίδα Espresso. Το δημοσιεύμα δεν το είδα ο ίδιος).

12 Ιουν 2007

Συνέντευξη του π. Αβέρκιου στο περιοδικό 10%


Αφιέρωμα: πίστη και ομοφυλοφιλία


Συνέντευξη


«Γκέι Κίνημα: ένδειξη βαθιάς ανθρωπιάς»


συνέντευξη στον Δημήτρη Αγγελίδη
σκίτσο: Χριστίνα Νεοφωτίστου


Tο 90% του άγαμου Κλήρου είναι ομοφυλόφιλοι.
Ένας τους τιμά τα ράσα που φορά.


Πολλοί αναρωτήθηκαν ποιος βρίσκεται πίσω από το ψευδώνυμο «πατέρας Αβέρκιος Εκκλησιάρχης», όπως είναι γνωστός ο δημιουργός του ιστολογίου «Κληρικοί Αδελφοποιημένοι» που έχει αναστατώσει πιστούς και ιερωμένους μιλώντας ανοιχτά για τις σχέσεις της Εκκλησίας με την ομοφυλοφιλία.

Είπαν ότι κινείται στον στενό κύκλο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ότι έχει προσωπικές φιλοδοξίες, ότι εκδικείται που δεν τον έκαναν δεσπότη. Τα μόνα στοιχεία που δηλώνει ο ίδιος είναι πως είναι άγαμος κληρικός στο χώρο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ηλικίας σαράντα και πλέον, κι ότι πάνω από τη μισή ζωή του την έχει περάσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας.

Δεν θέλησε να συναντηθούμε, ούτε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά. Προτίμησε τις γραπτές ερωταπαντήσεις - για ευνόητους, είπε, λόγους.

Όποιος κι αν βρίσκεται πίσω από το ψευδώνυμο, ο πατέρας Αβέρκιος Εκκλησιάρχης θέλει ν' ανοίξει τη συζήτηση για τις σχέσεις της Εκκλησίας με την ομοφυλοφιλία, για τις κορώνες περί κουσουριού, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί, που αποτελούν το 90%, όπως λέει, των άγαμων κληρικών και ιεραρχών.




Δεν έχουμε συνηθίσει ιερωμένους να μιλούν δημοσίως για την ομοφυλοφιλία κληρικών και λαϊκών χωρίς να ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος.


Ναι, διότι ο δημόσιος προβληματισμός και διάλογος προϋποθέτουν ωριμότητα και ρεαλισμό, που λείπουν σήμερα από τους πιστούς μας και ακόμη περισσότερο από την ηγετική τάξη της Εκκλησίας.


Αναφέρετε στο μπλογκ ότι οι ομοφυλόφιλοι μεταξύ των άγαμων κληρικών, και μάλιστα στα υψηλόβαθμα κλιμάκια, ξεπερνούν το 90%. Ακούγεται υπερβολικό το ποσοστό.


Για όσους γνωρίζουν την κατάσταση από μέσα, το ποσοστό αυτό θεωρείται δεδομένο. Δεν δημιουργεί εντύπωση και δεν θεωρείται καθόλου υπερβολικό. Πρέπει , όμως, να έχει κανείς υπόψη ότι για τους γνωστούς λόγους κανείς δεν δηλώνει ομοφυλόφιλος, πολλοί μάλιστα προσπαθούν να εμφανιστούν δυναμικοί ετεροφυλόφιλοι. Ωστόσο, μέσα στους κόλπους του άγαμου κλήρου δεν κρατούνται μυστικά αυτού του είδους.


Αν είναι έτσι, τότε γιατί η Εκκλησία ξιφουλκεί τόσο συχνά και με τέτοια ένταση κατά της ομοφυλοφιλίας;


Περισσότερο για κοινωνικούς λόγους παρά για εκκλησιαστικούς. Έτσι, η ίδια η εκκλησιαστική ηγεσία, που στην πράξη καθόλου δεν εναντιώνεται στην ομοφυλοφιλία στον Κλήρο, θα 'λεγα μάλιστα το αντίθετο, κυρίως για κοινωνικούς λόγους δεν τολμά να θίξει το θέμα των ομοφυλόφιλων κληρικών και μάλιστα εμφανίζεται δημόσια ως επιτιμητής της ομοφυλοφιλίας. Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους πολιτικούς;


Είναι, λέτε, θέμα κοινωνικής προκατάληψης;


Ναι, όπως και θέμα εκκλησιαστικής νοοτροπίας και πολιτικής. Αν οι κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα ευνοήσουν κάποτε το κίνημα των ομοφυλόφιλων, τότε και το πολιτικόφρον εκκλησιαστικό κατεστημένο θα αλλάξει αμέσως στάση παραμερίζοντας τις όποιες ξεπερασμένες ηθικολογίες.


Πού στηρίζετε αυτή την εκτίμηση;


Το εκκλησιαστικό κατεστημένο ενδιαφέρεται πώς να κρατήσει την εξουσία, κάνει πολιτική, εκκλησιαστική πολιτική. Τους κανόνες τους δημιουργεί ή τους καταργεί ή τους αφήνει να ατονήσουν ανάλογα με την πολιτική της στιγμής. Η ίδια τακτική ακολουθείται ακόμη πιο πιστά όταν πρόκειται για θέματα ερμηνείας της Αγίας Γραφής ή της Ιεράς Παράδοσης.


Για παράδειγμα;


Δείτε την ακτημοσύνη των μοναχών και των άγαμων κληρικών. Πόσοι είναι πραγματικά ακτήμονες; Πόσοι έχουν παραχωρήσει ό,τι έχουν και δεν έχουν στη μονή της μετανοίας τους, όπως επιτάσσουν οι Κανόνες της Εκκλησίας; Όλοι οι άγαμοι, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που υποθέτω ότι θα υπάρχουν, αν και προσωπικά δεν γνωρίζω καμία, έχουν ακίνητη περιουσία, ένα ή περισσότερα διαμερίσματα, και αρκετές καταθέσεις σε τοπικές και ξένες τράπεζες.


Κάποιοι σας αντιτάσσουν την προϋπόθεση της παρθενίας των άγαμων κληρικών. Ένας άγαμος κληρικός, λένε, δεν επιτρέπεται να έχει σεξουαλικές σχέσεις, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες.


Ούτε αυτή η πρακτική εφαρμόζεται σήμερα, και μάλιστα αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ανεφάρμοστη.


Θα προτείνατε να αναθεωρηθεί;


Είμαι υπέρ της κατάργησής της. Μήπως δεν έχει καταργηθεί ολότελα στην πράξη η παρθενία ως προϋπόθεση του γάμου; Δεν είδα κανέναν να θρηνεί και να κτυπιέται για την κατάργηση αυτή.


Μπορεί ένα μπλογκ να ανατρέψει τις κρατούσες αντιλήψεις σε ένα θέμα που θεωρείται ταμπού;


Το μπλογκ πρέπει να θεωρηθεί μια προσπάθεια συνεισφοράς στην αλλαγή μιας κατεστημένης νοοτροπίας. Δεν θα φέρει την αλλαγή, για να 'μαστε ρεαλιστές. Είναι όμως ένα βήμα προς μια νέα κατεύθυνση, την ανοικτή συζήτηση του επίμαχου θέματος της ομοφυλοφιλίας στον Κλήρο. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη ν' αρχίσει επιτέλους ένας διάλογος που έπρεπε να είχε αρχίσει πριν δεκαετίες.


Τι θα απαντούσατε σε όσους πιθανόν σας αμφισβητήσουν την ιδιότητα του κληρικού;


Είναι ελεύθεροι να πιστεύουν ό,τι είναι σε θέση να τους υπαγορεύσει ο νους τους.
Από τα λίγα που έγραψα στο μπλογκ, απ' το λεξιλόγιο και το όλο ύφος, θα έπρεπε με σχετική ευκολία να διακρίνουν αν πρόκειται για τα γραφόμενα κληρικού ή λαϊκού. Θα ήθελαν, υποθέτω, να τους προσκομίσω το χειροτονητήριό μου, αλλά αδυνατώ να τους κάνω αυτή τη χάρη.


Σχεδιάζετε να μεταφέρετε την πρωτοβουλία εκτός Ίντερνετ;


Σ' αυτό το αρχικό στάδιο, όχι. Το Ίντερνετ προσφέρει την προστασία της απαιτούμενης ανωνυμίας ώστε να συνεχιστεί και να ριζώσει η προσπάθειά μας. Κάθε άλλη πρωτοβουλία κρίνεται πρόωρη και επικίνδυνη. Βλέπετε, η ηγεσία της Εκκλησίας αρνείται να στρέψει το βλέμμα γύρω της και επιμένει πως πρόβλημα ομοφυλόφιλων κληρικών δεν υφίσταται. Παραβλέπει βέβαια ότι με το να αρνείται το αίτημα για συζήτηση, το πρόβλημα γίνεται όλο και μεγαλύτερο.


Πώς ζει σήμερα ένας ομοφυλόφιλος κληρικός;


Μην έχοντας επίσημη κάλυψη από το κατεστημένο της Εκκλησίας, βιώνει καθημερινά έντονη αβεβαιότητα, αισθάνεται ξεκρέμαστος και απροστάτευτος. Είναι αναγκασμένος να κρύβεται διαρκώς, να υποκρίνεται και να εμφανίζεται πολλές φορές ακόμη και κατήγορος των ομοφυλόφιλων. Έτσι, κάτω από το βάρος των εκκλησιαστικών και κοινωνικών πιέσεων, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ψυχολογία που έχει εμφανείς επιπτώσεις στην ομαλή και φυσιολογική εξάσκηση του λειτουργήματός του.


Ανεξαρτήτως των πιέσεων, μπορεί ένας άγαμος κληρικός ή ιεράρχης να εκπληρώνει σωστά τα καθήκοντά του αν έχει σεξουαλική ζωή;


Ασφαλώς και μπορεί. Η σεξουαλικότητα, είτε ομοφυλοφιλικής είτε ετεροφυλοφιλικής τάσης, δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα για την άρτια εκπλήρωση καθηκόντων εκ μέρους υψηλόβαθμου ή χαμηλόβαθμου κληρικού. Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα.


Πώς εξηγείτε την τόσο μεγάλη συγκέντρωση ομοφυλόφιλων στον Κλήρο;


Οι λόγοι είναι πολλοί. Γενικά, ο χώρος του άγαμου Κλήρου προσφέρεται ως καταφύγιο για κάθε ομοφυλόφιλο. Είναι χώρος που παρέχει κοινωνική κάλυψη, οικονομική άνεση και αξιοπρεπή επαγγελματική θέση.


Αυτοί οι λόγοι είναι κοσμικού χαρακτήρα. Θα έπρεπε να αποτελούν κριτήριο για να γίνει κάποιος κληρικός;


Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά δυστυχώς είναι. Κριτήριο για την ένταξη στον Κλήρο θα έπρεπε να ήταν ο κατά Χριστόν ζήλος και η κατάλληλη πνευματική προετοιμασία του υποψήφιου κληρικού. Ας μην παραβλέπουμε, πάντως, ότι η ένταξη ομοφυλόφιλων στον Κλήρο ευνοείται και από την εκκλησιαστική ηγεσία, υπό τον όρο να μη δημοσιοποιείται, διαφορετικά δεν θα υπήρχαν τόσοι ομοφυλόφιλοι κληρικοί σήμερα.


Υπάρχει δηλαδή απόσταση λόγων και έργων στην ηγεσία της Εκκλησίας;


Ασφαλώς και υπάρχει. Αν δεν υπήρχε, δεν θα είχαμε σήμερα πρόβλημα. Ενωμένοι θα αντιμετωπίζαμε την απαρχαιωμένη κοινωνική νοοτροπία κατά τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ενώ τώρα ο καθείς δημοσίως καταδικάζει την ομοφυλοφιλία, αλλά στην πράξη ...


Η Εκκλησία λέει πάντως ότι καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως αμάρτημα, αλλά αγκαλιάζει τους ομοφυλόφιλους.


Η κατεστημένη διδασκαλία της Εκκλησίας χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία σοβαρό «αμάρτημα». Συνεπώς η Εκκλησία αγκαλιάζει τους κατ' αυτήν αμαρτωλούς ομοφυλόφιλους με σκοπό να τους οδηγήσει στη μετάνοια και να τους «κόψει το κακό κουσούρι», όπως λέει. Στην προσπάθεια αυτή, το εκκλησιαστικό κατεστημένο δημιουργεί διάφορες απαγορευτικές αντι-ομοφυλοφιλικές διατάξεις, καλλιεργώντας έτσι ένα άδικο καθεστώς διακρίσεων εναντίον των ίδιων των ομοφυλόφιλων.


Εσείς τι σκέφτεστε όταν ακούτε τον Αρχιεπίσκοπο να χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία «κουσούρι»;


Σκέφτομαι συνήθως διάσημους ειδικούς που επιμένουν πως «η εμπειρική παρατήρηση και οι επιστημονικές νόρμες στηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική και δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς».


Ο αρχιεπίσκοπος αναφέρεται συχνά στην ομοφυλοφιλία ως ένδειξη «παρακμής» και «αποχριστιανισμού» της ελληνικής κοινωνίας. Εσείς τι λέτε;


Το αντίθετο θα υποστήριζα. Τα κινήματα για αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων είναι ένδειξη βαθιάς ανθρωπιάς και προχωρημένου πολιτισμού μιας κοινωνίας. Ούτε καταλαβαίνω τι σχέση έχει ο αποχριστιανισμός της ελληνικής κοινωνίας μας με την ομοφυλοφιλία. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μήπως χριστιανοί, και μάλιστα ευσεβέστατοι ως επί το πλείστον;


Ποια ρήση από τις Γραφές θα απευθύνατε στην εκκλησιαστική ηγεσία;


«Ο ούν διδάσκων έτερον, σεαυτόν ου διδάσκεις;» (Προς Ρωμαίους 2, 21)


Στο μπλογκ μιλάτε για την ακολουθία της αδελφοποιήσεως μεταξύ πιστών ή κληρικών, η οποία καταργήθηκε. Τι ήταν η αδελφοποίηση;


Παραμένει αίνιγμα μέχρι σήμερα. Η σημερινή κατεστημένη εκκλησιαστική άποψη θέλει την αδελφοποίηση μια παλιά εκκλησιαστική πράξη με την οποία ευλογούνταν οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, προκειμένου να ενισχυθούν περισσότερο σε αδελφική βάση. Η άποψη αυτή παρουσιάζει πολλά κενά. Το βέβαιο είναι πως η αδελφοποίηση είναι αρχαιότατη πράξη της Εκκλησίας, που πέρασε από ποικίλα στάδια εξέλιξης, προφανώς ανάλογα με τις κοινωνικές αντιλήψεις κάθε εποχής και περιοχής, για να καταλήξει σε κάποια μορφή περίπου όμοια μ' αυτή της κατεστημένης εκκλησιαστικής άποψης.


Αφορούσε στην πράξη και σεξουαλικές σχέσεις;


Υπάρχουν θετικές ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει να σημειωθεί μια επιστολή του Κλήμεντος Αλεξανδρείας που βρέθηκε από τον καθηγητή Μόρτον Σμιθ του πανεπιστήμιου του Yale στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη. Στην επιστολή περιγράφεται η τελετή της κατήχησης των αδελφοποιημένων ομάδων νέων, μια τελετή καθόλου, θα έλεγα, παραδοσιακή.


Γιατί καταργήθηκε;


Παραμένει άγνωστο το γιατί, όπως και το πότε. Για πρώτη φορά καταργήθηκε στη βυζαντινή εποχή, αλλά φαίνεται πως η επίσημη κατάργηση δεν εφαρμόστηκε στην πράξη, διότι αιώνες αργότερα η Εκκλησία της Ελλάδος την κατάργησε για δεύτερη φορά, γύρω στο 1850. Είναι η μοναδική περίπτωση εκκλησιαστικής λειτουργικής πράξης που καταργείται, επαναφέρεται και επανακαταργείται. Αυτό δημιουργεί δικαιολογημένες υποψίες. Όλα δείχνουν πως εξωτερικοί λόγοι, όχι εκκλησιαστικοί ή δογματικοί, προσδιόρισαν τελικά την πορεία της.


Πώς θα περιγράφατε με μια φράση την κατ' εσάς ιδανική Εκκλησία;


Ως χώρο συνάντησης και αγαπητικής συνύπαρξης όλων των πιστευόντων εις Χριστόν ανεξάρτητα από την κοινωνική ή άλλη προέλευση και τάση τους. Οι διακρίσεις και τα μισαλλόδοξα κηρύγματα δεν έχουν καμία σχέση με το χριστιανικό μήνυμα της αγάπης, που θέλει την Εκκλησία να αγκαλιάζει τους πάντες χωρίς εξαίρεση και χωρίς διακρίσεις.


Τι θα απαντούσατε σε όσους λένε πως όποιος δεν είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει τις ισχύουσες επιταγές της Εκκλησίας δεν πρέπει να γίνεται κληρικός;


Οι επιταγές είναι έργα ανθρώπων, δεν είναι Ευαγγέλιο. Ο Χριστός των Ευαγγελίων, ενώ στράφηκε και επιτίμησε πολλές κατηγορίες ανθρώπων, ουδέποτε καταδίκασε την ομοφυλοφιλία. Δεν υπήρχαν άραγε ομοφυλόφιλοι την εποχή εκείνη;


Τι θα λέγατε σε όσους ζητούν να τεθούν εκτός Εκκλησίας όλοι οι ομοφυλόφιλοι, ανεξαρτήτως της θέσης τους στην ιεραρχία;


Δεν είναι ρεαλιστικό το σενάριο. Ομοφυλόφιλοι ιεράρχες, ιερείς, πιστοί και μοναχοί υπήρχαν πάντοτε στην Εκκλησία και τα μοναστήρια κάθε εποχής. Χωρίς αυτούς, που ήταν και είναι λεγεώνες, πώς θα επιβίωνε η Εκκλησία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;


Χρησιμοποιείται, αλήθεια, η ομοφυλοφιλία ως μέσο εκβιασμών εντός της Εκκλησίας;


Χρειάζεται απάντηση; Όταν πρόκειται να ξεπαστρευτεί κάποιος, όλα τα μέσα είναι επιτρεπτά. Τις περισσότερες φορές ομοφυλόφιλοι κατηγορούν ομοφυλόφιλους επί ομοφυλοφιλία. Αυτά είναι συνηθισμένα φαινόμενα στον χώρο της εκκλησιαστικής διοίκησης.


Εσείς πώς θα αντιμετωπίζατε κάποιον που στο μυστήριο της εξομολόγησης σας λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος;


Θα του μιλούσα όπως μιλώ σε κάθε άλλο πιστό που έχει κάποιο πρόβλημα με τη σεξουαλικότητα του, ξεπερνώντας το απατηλό δίλημμα ετεροφυλοφιλία-ομοφυλοφιλία.


Και τι θα συμβουλεύατε κάποιον νεαρό ομοφυλόφιλο που σας λέει ότι θέλει να γίνει κληρικός;


Να προχωρήσει στην εκπλήρωση του στόχου του αγνοώντας τις αντιφατικές ηθικιστικές διδασκαλίες του εκκλησιαστικού κατεστημένου, αλλά γνωρίζοντας συγχρόνως ότι η ζωή του, αν πιστεύει, θα είναι ένα διαρκές προσωπικό δράμα και μόνο στην πίστη του θα βρει αποκούμπι.


(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε, ελαφρώς τροποποιημένη, και στο περιοδικό Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, τεύχος 10ης Ιουνίου 2007).


9 Ιουν 2007

Ερωτισμός και Ομοφυλοφιλία στον Χριστιανισμό (Z΄)


Του Ιωάννη Ρούσσου,
Τακτικού Καθηγητή Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Μιννεσότα (ΗΠΑ)


[Τελευταία συνέχεια]


ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ (δ΄)


Το ζήτημα του ερωτισμού και σεξ στον Χριστιανισμό έρχεται σε κατάφορη αντίφαση με την μητρική θρησκεία του, τον Ιουδαϊσμό, τού ιδίου Θεού πατρός Γιαχ­βέχ. Ζήτω η αντίφαση! Στην Παλαιά Διαθήκη επιβάλλεται ο Γάμος και επιτρέπεται το σεξ όπως και το διαζύγιο για να έλθει μετά η παράξενη αίρεση του Ιουδαϊσμού, ο Χρι­στιανισμός δηλαδή, και να τα καταργήσει όλα. Ο ευλογημένος χριστιανικός γά­μος, το μυστήριο του γάμου, το θαύμα εν Κανά της Γαλιλαίας, κλπ. είναι μετέπειτα παραχω­ρήσεις που γίνονται κατ’ εξαίρεση και εξ ανάγκης. Δεν εί­ναι οι αρχικές άμεσα εσχα­το­λο­γι­κές θέσεις ή οι ανώτατες αρετές αυτής της καταστροφικής αιρέσεως!

Πολλοί ομοφυλόφιλοι, λαϊκοί ή κληρικοί ή μοναχοί και μοναχές, οι οποίοι επιθυμούν να είναι και χριστιανοί κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να δικαιο­λογήσουν την ιδιαιτερότητά τους μέσω του ίδιου του Χριστιανι­σμού. Όπως μέχρις εδώ αναπτύξαμε διά χριστιανικών θεοπνεύστων κειμένων και δογμάτων αυτό είναι αδύνατο και στην εδώ ζωή και στη μέλλουσα.. Επομένως ας λάβουν τα μέτρα τους. Δεν μπορούν να έχουν «και την πίτα γερή και τον σκύλο χορτάτο». Η τροποποίηση του Χριστιανισμού αποτελεί αίρεση και αμαρ­τία. Μετά οι θρησκείες δεν εξελίσ­σον­ται εκτός και εάν μεταπέσουν σε αιρέσεις. Μπορεί κανείς να φτιάξει μια νέα θρη­σκεία ή έστω νέα αίρεση που να του αρέσει αλλά όχι να μεταλλάξει μια ήδη υπάρ­χουσα και να την θεωρεί ως είχε πριν. Αλλά στον Χρι­στια­νι­σμό, ύστερα από όσα εί­δαμε, δεν μπορούμε να δούμε ποια αίρεση θα μπορούσε να συμπε­ρι­λά­βει τους ομο­φυλο­φί­λους. Αυτή η αίρεση θα πρέπει να τα κά­νει όλα άνω – κάτω. Θα ήταν πολύ εν­διαφέρον να την βλέπαμε! Την αναμένομεν!

Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση πάνω στα θέ­μα­τα αυτά από τους «Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες» δια­βά­στε: Τον Τερ­τυ­λια­νό που εξυμνούσε τον ευνουχισμό, τους ευνού­χους για την βασιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού, τον Ιε­ρώ­νυ­μο, τον Βο­ή­θιο (π. χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»), τον Χρυσό­στο­μο (π. χ. «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέστρε­ψε»), τον Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος 19: 12), τον Κλή­μεντα Αλε­ξαν­δρεί­ας (π. χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναί­κα»), τον Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα, τον Ιερό Αυ­γου­στί­νο (π. χ. «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γ­μα­τικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακου­σίων στύ­σεων στους αγίους άνδρες.»), τον Καλ­­βί­νο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολλές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πε­θά­νει. Γι’ αυτό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), τον που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σμού, και άλλα πολ­λά.

Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διά­φο­ρες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση), αν οι γυναίκες έχουν ψυχή και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κο­ντά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει (και βρά­σε όρυ­ζα!). Για χίλια χρόνια και βάλε οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως απέκτησαν και αυτές...!

Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίο και πά­λι η εκ­κλη­σία πολέμησε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί μ’ αυτές και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους χρι­στια­νούς «θεοφώτιστους» διά πυρός και σιδήρου; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις και να μη γε­μίσουν τα φρε­νο­κο­μεί­α; Π. χ. τα παραληρήματα θρη­σκευ­τι­κού και σεξουαλικού τύπου, κλπ., εί­ναι συμπτώματα σχι­ζο­φρένειας.


[ΤΕΛΟΣ]

6 Ιουν 2007

Ερωτισμός και Ομοφυλοφιλία στον Χριστιανισμό (Στ΄)


Του Ιωάννη Ρούσσου,
Τακτικού Καθηγητή Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Μιννεσότα (ΗΠΑ)


[Συνέχεια]


ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ (γ΄)


Στον Χριστιανισμό ακόμα και η τεκνοποίηση θεωρείται αμαρτία, κατά το «... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του Εβραϊκού Ψαλμού 50: 7 (ή 51: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γίνεται μόνον εξ' ανάγκης («κατ' οικονομίαν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθρώπινο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπόθητο τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περίμεναν αμεσότατα οι πρώτοι χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σεξουαλική συνεύρεση πρέπει να γίνεται χωρίς καμία απολύτως απόλαυση ηδονής και στο σκοτάδι. Η απόλαυση ηδονής είναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους χριστιανούς. Τέλος η λεχώνα χρειάζεται ειδική ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «αμαρτία» της, 40 μέρες μετά την γέννα• να σαραντίσει όπως λέει ο λαός, που σημαίνει ότι για 40 μέρες η μητέρα και το μωρό δεν μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Μετά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πράξει είναι το να επισκεφτεί τον ιερέα για την ειδική ιεροπραξία με ευχές, εξορκισμούς, κλπ. Έτσι έχουν θεσπιστεί αυτά τα πράγματα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την χριστιανική εκκλησία. Η γυναίκα λοιπόν γίνεται απλώς μια καταραμένη βρεφομηχανή και αυτό μόνο εξ' ανάγκης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Προς Τιμόθεον 2: 15, «η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά». Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο;

Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυναίκα και με τις νηστείες να κατορθώσει να σταματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χριστιανισμό αλλά ταυτοχρόνως και μεγάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναικεία έμμηνα θεωρούνται μόλυνση και ακαθαρσία. Γι' αυτό απαγορεύεται να εισέρχονται οι γυναίκες στα ιερά των χριστιανικών και εβραϊκών ναών. Σ' αυτά τα θέματα διαβάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακατάλληλη Βίβλος) του Αμερικανού καθηγητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μοναστήρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πολύ πιο βέβαιο εισιτήριο για τον Παράδεισο από το να αποκτήσεις και να αναθρέψεις οικογένεια...! Αυτό το τονίζει σαφώς και ο αλλοπρόσαλλος Απόστολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Προς Κορινθίους σε όλο το κεφάλαιο 7 όπου μεταξύ πολλών «μαργαριταριών» εκθειάζει την παρθενία και τη θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το κεφάλαιο αυτό προσεκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται! Το ίδιο κάνει και ο διεστραμμένος Χρυσόστομος στο βιβλίο του με τίτλο Το Χάρισμα της Παρθενίας. Αν τώρα κανείς ενδιαφέρεται να μάθει για τη νόσο των ασκητών, μοναχών, ερημιτών, αναχωρητών (νόσος του αγίου Αντωνίου) ας μελετήσει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέκο όπου την περιγράφει θαυμάσια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκόταν στη Βιέννη.

Όπως είδαμε μέχρις εδώ ο Χριστιανισμός είναι τόσο διαστροφική και καταστροφική θρησκεία ώστε οι οπαδοί του, άνδρες και γυναίκες, δεν πρέπει να είναι ούτε ετεροφυλόφιλοι, ούτε ομοφυλόφιλοι, αλλά οφείλουν να είναι άφυλοι. Και οι κληρικοί και οι λαϊκοί και οι μοναχοί και μοναχές πρέπει να είναι άφυλοι. Καμία ερωτική έλξη, ορμή, πάθος κλπ. Είδαμε παραπάνω μερικές αναφορές και τη θέση του ιδρυτού Ιησού Χριστού. Διά του λόγου το αληθές, ας δώσομε επ' αυτού άλλη μια αναφορά από τον απεχθέστατο Παύλο: Πρoς Κoλασσαείς 3: 2-6 «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. απεθάνετε γαρ, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστω εν τω Θεω• όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτω φανερωθήσεσθε εν δόξη. Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι' α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας», (και όλες οι αναφορές δεν έχουν τέλος...). Παρθενία λοιπόν και μετά θάνατον ζωή. Τίποτα άλλο. Βέβαια η διαστροφή αυτή κατά τους δύο πρώτους αιώνες της Κ. Ε. δεν μπορούσε να πάει άλλο ώστε μετά αυτοί οι διεστραμμένοι άφησαν τα δύο φύλα να συνευρίσκονται αλλά μόνο «κατ' οικονομίαν» χάριν της τεκνοποιήσεως. Ευτυχώς...!


[Συνεχίζεται]